Slordig met geluk : gedichten
Menno Wigman
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Bakker, 1999 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : POEZIE : * 871 WIGM |
31/12/2000
Poëziebloemlezingen staan of vallen met de selectiecriteria waarmee ze worden samengesteld. De meeste bloemlezingen kleuren nogal nadrukkelijk binnen de lijntjes van redelijke verwachtingspatronen, wat maakt dat het doorbladeren ervan dikwijls iets weg heeft van een neergeschreven schoolreünie: je loopt er gedichten tegen het lijf die je ofwel met recht en rede oude vrienden mag noemen, ofwel, omdat je ze toch al jaren kent, op zijn minst oude getrouwen.
Niet zo, of toch minder, in deze verzameling. Samensteller en inleider Menno Wigman hanteerde, zoals hij zelf beknopt toelicht in de inleiding, als belangrijkste criteria (vooral) weerbarstigheid, poëtische overtuigingskracht, relevante inhoud en nog altijd aanvoelbare noodzaak. Hij verzekert de lezer dat die voor heel wat aangename en minder aangename verrassingen zal komen te staan, wat ik alvast alleen maar kan beamen. Ik heb schitterende gedichten gelezen van bv. Martinus Nijhoff, Mustafa Stitou, Richard Minne en Remco Campert, maar ik heb mij ook afgevraagd of het echt noodzakelijk is in een bescheiden bloemlezing van de 20ste eeuw -- er staan iets meer dan 200 gedichten in -- matig werk op te nemen van bv. Lucienne Stassaert en Ben Cami, als je weet dat dichters als Benno Barnard en Dirk van Bastelaere uit de boot vallen. Ook blijkt het met die eigenzinnigheid nog wel mee te vallen. Jotie 't Hooft staat er uiteraard in met 'In het gedicht' en Eddy van Vliet met 'Dood'. Paul van Ostaijen is vertegenwoordigd met, hoe kan het ook anders, 'Melopee' en 'Marc groet 's morgens de dingen' en Hugo Claus met 'Ik schrijf je neer' en 'Sonnet XIV'. Stuk voor stuk prachtige (cult)klassiekers, maar ze zouden evenmin misstaan in een bloemlezing van de bekendste en meest gebloemleesde gedichten van de 20ste eeuw.
Ach, bloemlezers moeten sowieso keuzes maken, en als ze trachten minder voor de hand liggende criteria te gebruiken, zelfs al worden die niet over de hele lijn volgehouden, dan hoor je mij niet klagen. Zeker niet als de bundel in kwestie, middels een strakke en eigentijdse vormgeving, ook nog eens heel erg mooi is uitgegeven. [Max Temmerman]
Els van Geene
De 'mooiste gedichten van de eeuw' (200 Nederlandstalige gedichten), die Menno Wigman (1966) hier bijeen heeft gebracht, zijn volgens eigen zeggen uitgekozen op poëtische overtuigingskracht, relevante inhoud en noodzaak. Naast 'klassiekers' die ook voor deze jongeman staan als een huis, tref je als lezer een allerlei van vaak niet zo bekende dichters aan. Hoe verschillend ook, de gedichten zijn voor de enigszins ontwikkelde poëzieliefhebber heel goed invoelbaar, omdat Wigman al te extreme specimina van onze dichtkunst heeft gemeden. Naast twijfels, aarzeling, eerlijkheid t.a.v. het eigen falen laten zijn dichters ook hun verknochtheid aan 'het valies met dromen' zien. De mooiste gedichten? Dat blijft subjectief, maar de keuze van deze dichter-vertaler-muzikant mag er zijn.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.