Leaves of grass
Walt Whitman
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BEUR |
31/12/2000
Verschillende draden lopen door elkaar in deze roman over passie in de dubbele betekenis van het woord. In Leimschaat wordt het traditionele Calvariespel voorbereid. Krein Castelet, die vroeger de Judasrol heeft vertolkt, is uitverkoren om Christus te spelen. Een nieuwe regisseur met halfzachte 'moderne' opvattingen en een meegaand kliekje notabelen gooien echter roet in het eten. Intussen heeft de verteller, die schrijver en kunstcriticus is, een telefoontje gekregen van zijn jeugdvriendinnetje Corinna, die wat graag de amoureuze avonturen van 30 jaar geleden opnieuw wil beleven. En hij gaat een discussie aan met Kreins broer Lou Castelet, een kunstenaar die installaties maakt en in het geheim landschappen schildert. Die verwijt de verteller niets te durven schrijven waarvoor hij zich werkelijk schaamt. Het dagboek dat de schrijver bijhoudt, maakt intussen pijnlijk duidelijk dat zijn amoureuze escapades én zijn huwelijk tot mislukken gedoemd zijn. "Dood. Verlatenis. Stille wanhoop. Is het dan vreemd dat een man naar zijn moeder terugkeert zolang zij er tenminste nog is?" Bij haar lijkt hij met zijn verleden in het reine te komen.
O mores ! is een met verve geschreven zedenkomedie, die soms iets weg heeft van een sleutelroman en een literaire psychoanalyse van de schrijver Huub Beurskens. Het verhaal is gelardeerd met reminiscenties aan Ovidius' Amores, beschouwingen over literatuur en kunst, reiservaringen in Italië en kunsthistorische uitweidingen. Net als in zijn poëzie schrijft de auteur gelaagd en met talrijke ironische breuken. Het boek heeft vaart, bevat een behoorlijke portie satire op de eigen tijd en is zwierig van toon. Maar de vele draden hangen los aan elkaar, en nu en dan wordt de gedreven stijl gewoon babbelziek: "Tja, ik hou waarschijnlijk nog steeds van haar, maar ik ben het type dat ook van helderheid houdt en omwille van de helderheid moet je de deur wel eens harder achter je dicht trekken dan je zou willen." Zulke zinnen maken het soortelijk gewicht van deze roman bij momenten erg gering. [Erik de Smedt]
Jos Radstake
De nieuwe roman van Huub Beurskens (1950), 'een zedenkomedie', is geen gemakkelijk boek. Diverse schijnbaar losse verhaallijnen worden uitgesponnen en weer bij elkaar gebracht. Dit boek, dat zich onmogelijk in kort bestek laat samenvatten, heeft een man die de Christusfiguur in een passiespel had moeten vertolken als uitgangspunt. Dit uitgangspunt blijkt een begin van een roman van een schrijver te zijn die zelf al snel in de handeling betrokken wordt en die verhaallijnen over zijn leven, liefde en seksualiteit door het verhaal over het passiespel heen vlecht. Daarbij zijn de vriendschap met een beeldend kunstenaar, het zich laten gelden van een jeugdliefde (met noodlottige gevolgen) en de rol van familie elementen die het verhaal richting geven. De inhoud van deze roman, met een gecompliceerde werkelijkheidsbeleving en reflecties op het kunstenaarschap, is barok. Er zijn veel verrassende wendingen; personages blijken in onverwachte verbinding met elkaar te staan. De taal is eigenzinnig. Deze complexe roman intrigeert en irriteert en laat de lezer in ieder geval ''napuzzelend" achter. Vrij kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.