Lagerwal : gedichten
Luuk Gruwez
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Poëziecentrum, 2009 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 828.1 GRUW |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Enkel raadpleegbaar |
Poëziecentrum, 2009 |
WEFLA MAGAZIJN : ENKEL NA MAGAZIJNAANVRAAG : GRUW |
Philip Hoorne
ua/an/28 j
Onder het motto 'een invalshoek kan niet origineel genoeg zijn' liet Paul Bogaert zich een jaar geleden door de Servische winnares van het Eurovisiesongfestival inspireren om het eerste Gedichtendagessay te schrijven. Dit jaar zocht het Vlaams Fonds voor de Letteren Luuk Gruwez aan om een pleidooi voor de poëzie te houden. Pizza Peperkoek & andere geheimen is een miniautobiografie waarin Gruwez zijn dichterschap tegen het licht houdt: over hoe hij geen zanger werd maar dichter, over muzikaliteit en melancholie, over besproken worden en bespreken, en natuurlijk over die voor Luuk Gruwez zo typische haat-liefdeverhouding met het genre.
Gruwez noemt het ideale gedicht 'een melange van geheim en bekentenis, onthulling en verhulling'. Daar heeft hij volledig gelijk in. Al zal een dichter die van die ideale weg afwijkt, door jury's en commissies eerder erkenning krijgen indien hij overhelt naar de kant van de verhullende geheimhouding. Gruwez heeft het in zijn essay over het pomo-boudoir (waarbij pomo staat voor postmodernisten), 'een stelletje literaire zendelingen die van hun hobby een wereldgodsdienst wensten te maken', die hij destijds met het koosnaampje 'poëziepolitie' bedacht. Voor de postmodernisten dient poëzie 'ontregeld' te zijn, wat veelal betekent dat de lezer er geen touw aan vast kan knopen. Of om de professoren Jos Joosten en Thomas Vaessens te citeren: 'De tekst vertoont, ook als hij zich op het eerste gezicht als chaotisch aan de lezer voordoet, op een hoger niveau een innerlijke samenhang.' Voor de dichters en lezers die zich de voorbije decennia door dat soort van wollige blabla lieten overdonderen, zou Luuk Gruwez de perfecte voorman van de 'waarachtige' poëzie kunnen zijn, Gerrit Komrijs Vlaamse neefje.
De bespreking van Gruwez' laatste bundel Lagerwal in Knack van 20 februari 2008 besloot ik met de expressie van een onvervulde wens: 'Toen Herman de Coninck stierf, kwam er een postje vrij in het "dagelijks bestuur" van de Nederlandse poëzie. Gruwez had dat zitje moeten claimen.' Luuk Gruwez voelt zich echter niet geroepen om een leider te zijn. Daar zit die haat-liefdeverhouding natuurlijk voor veel tussen. Een dichter laat bij zijn dood ongeveer tien centimeter bundelruggen na, en uiteindelijk belandt ook hij onder de zoden of in de oven. Dat zijn troostrijke maar verlammende zekerheden waar een man als Gruwez zich sterk van bewust is.
Pizza Peperkoek & andere geheimen is, ook al doe ik hier mijn best om het wat lawaaiiger voor te stellen dan het is, een braaf essay, maar het is wel doodeerlijk. Maar hoe fraai ook Gruwez' beschouwingen, in de eerste plaats is en blijft hij een geweldig dichter. Op het moment dat u dit leest, weet u of hij de Herman de Coninckprijs heeft gewonnen of niet. De concurrentie was dit jaar niet min. Winnen of niet, volgend jaar wordt er een Vlaamse Cultuurprijs voor Poëzie uitgereikt, en die komt Luuk Gruwez toe, voor Lagerwal en voor zijn hele oeuvre.
31/12/2009
Afgelopen jaar verscheen voor het eerst een nieuw essay ter gelegenheid van Gedichtendag, op initiatief van het Vlaams Fonds voor de Letteren. De eerste dichter die zich over het fenomeen 'poëzie' boog was Paul Bogaert, met een opgemerkt essay waarin hij een vergelijking maakte tussen het geheim van de lyriek en het Eurovisiesongfestival. Dit jaar valt Luuk Gruwez de eer te beurt. Met Gruwez komt een auteur aan bod die al heel wat ervaring heeft met dit soort essayistische beschouwingen: fervente lezers van zijn werk zullen trouwens een aantal alinea's herkennen uit krantenbijdragen of andere occasionele bijdragen. Gruwez kiest doelbewust niet voor een doortimmerd theoretisch betoog maar hij vertrekt steevast van zijn eigen ervaringen. Die autobiografische herinneringen worden vervolgens ingezet om aan te tonen waarom de dichter schrijft zoals hij schrijft. Op een amusante maar tegelijk leerrijke manier wordt duidelijk gemaakt waarom Gruwez eertijds gekozen heeft voor het genre van de poëzie, welke voorbeelden hem daarbij voor ogen stonden, en hoe hij denkt over romantische poëzie, over de literaire kritiek, over de rol van poëzie in onze huidige samenleving. De grote toegankelijkheid van het essay heeft wel als keerzijde dat heel wat zaken kort wordt aangeraakt maar weinig in detail besproken. In die zin resulteert de vooropgestelde opdracht in een bijzonder stimulerend maar soms nogal oppervlakkig en persoonlijk-anekdotisch essay. Toch lijdt het geen twijfel dat Gruwez aanstekelijk weet te vertellen, waardoor zijn tekst een breed lezerspubliek kan aanspreken. [Dirk De Geest]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.