Bloemlezing uit de poëzie van Maurice Maeterlinck
Maurice Maeterlinck
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2001 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : BREM |
31/12/2001
Stefaan van den Bremt heeft zich de jongste jaren steeds sterker ontwikkeld tot een van de meest vooraanstaande dichters in Vlaanderen. Aanvankelijk stond de dichter sterk onder de invloed van de nieuw-realistische poëtica; hij streefde naar een lyriek die rechtstreeks op de realiteit betrokken was en waarin optimaal ruimte werd gecreëerd voor (politiek) engagement. Gaandeweg is de dichter echter geëvolueerd naar een poëzie waarin de taal steeds prominenter is geworden. Muzikaliteit, ritme en beeld zijn steeds sterker naar voren getreden. Die evolutie past geheel in het inzicht dat de werkelijkheid (welke werkelijkheid?) pas in en door de poëtische taal ten volle gestalte krijgt. Door die overtuiging is de dichter erin geslaagd om zijn persoonlijke geschiedenis optimaal te relateren aan 'de' geschiedenis. Tevens put de dichter bij zijn zoektocht uit de meest uiteenlopende taal- en stijlregisters, van de gewone taaluitingen tot de gesofisticeerde teksten uit het literaire erfgoed.
Stemmen uit het laagland vormt de jongste schakel in dat 'nieuwe' oeuvre, en opnieuw toont Van den Bremt zich een voortreffelijk vakman. De bundel bevat o.m. een aantal aangrijpende gedichten over dementie en ouderdom, een schrijnende thematiek die de dichter extra in reliëf plaatst door te opteren voor een rondeelachtige structuur, met herhalingen en variaties. Nogal wat gedichten in deze bundel exploreren trouwens de technische hoogstandjes en de thematische accenten van de middeleeuwse poëzie. Tegelijk brengt de dichter echter een intrigerende verklaring van de liefde, in een reeks gedichten waarin niet toevallig de stemmen van man én vrouw afwisselend aan het woord worden gelaten. Dezelfde voorkeur voor het dialogische, voor de meerstemmigheid wordt overigens ook in andere reeksen geëxploreerd, in een poging om subjectiviteit en objectiviteit met elkaar te verbinden en het al te vlugge vertrouwde beeld resoluut tegen te gaan. Deze poëzie wil er, ondanks de vertrouwde teneur, een met weerhaken zijn, en daarin is de dichter wonderwel geslaagd. [Dirk De Geest]
Albert Hagenaars
Het kan niet uitblijven; naarmate een vereend Europa steeds meer vorm krijgt, verschuift ook de aandacht voor de eigen, al dan niet bedreigde identiteit, zeker bij kunstenaars. Stefaan van den Bremt (º1941) maakte hier een thema van (zie de titel), dat echter niet steeds nadrukkelijk aan bod komt. De schurende werking van de tijd, al eerder door hem behandeld, is feitelijk belangrijker. Hij maakte een bundel die veel perspectieven kent, maar ook veel verschil in kwaliteit. Zo beschrijft hij vruchten en bloemen die een grote symboolwaarde hebben; een oude moeder op de definitieve grens; de complicaties van de liefde; het Brusselse Sint-Michielsbeeld; het Vlaamse platteland. Zijn taal, soms ook zelf onderwerp, is meestal ingehouden, soms te voorzichtig, zodat de poëzie spankracht verliest. Hele strofen blijven in proza steken. Van den Bremt is op z'n best wanneer hij nieuwe vormen zoekt, bijvoorbeeld in het spel met wisselende stemmen (nu eens 'bezonnen', dan weer 'dreinend') in de slotreeks. 'Wat nu nog voor me ligt / is niet ver van me af / en zo diep als toekomst / die ik voorland noem.'
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.