Sylvie Marie is een dichter die het geluk niet schuwt – omdat ze het niet helemaal lijkt te vertrouwen. Zeschreef een bundel waarin huiselijkheid een cocon wordt, een vesting tegen omringend gevaar – dat echter nergens helemaal bezworen wordt.
Deze jonge schrijfster haalt het speelplein onder de nagels van het kind vandaan, in het felle licht van Sevilla trekken pupillen zich samen, en u wordt gevraagd om duiven van de straten te schrapen. Zo krijgt dat wat hard en voldongen is weer het plooibare van een vermoeden.
