Christenen nemen met hun engagement voor mens en wereld deel aan het werk dat Hij verricht. Daarom hoort de diaconie in het hart van de Kerk. Ze is heilige grond. In een tijd van overvolle kerkelijke agenda’s en herstructureringen allerhande dreigen christenen dit soms te vergeten. De nood van mens en wereld dreigt op het achterplan te geraken. Met nuchter realisme maar ook een warm hart voor diaconie stelt de auteur daarom de vraag: hoe diaconaal Kerk zijn in deze tijd? Hoe de droom levendig en het vuur brandend houden? Hoe ingaan op het appel van mens en wereld, zodat dit geen last maar een bron van vreugde wordt?
