Welke wereld willen we na corona? Hoe gaan we van noodtoestand naar normaliteit? Wat wordt de nieuwe normaliteit? Welke lessen trekken we, nu we nog geruime tijd met het coronarisico moeten leven? De coronacrisis zette onze samenleving en onze vanzelfsprekendheden on hold. Scholen en universiteiten, cafés en restaurants, winkels en cultuurhuizen, bedrijven en sportstadia sloten. Thuiswerk werd voor velen het nieuwe normaal. Sociaal contact ging nog meer digitaal. We botsten op de grenzen van gezondheidszorg en ouderenzorg. Deze coronacrisis verandert onze samenleving, meer dan we al beseffen. Pas nu beginnen we de impact te zien: sociaal, economisch, technologisch, politiek, menselijk. Corona confronteert ons met de paradox van onze risicomaatschappij. Nog nooit was Europa zo rijk en technologisch zo ontwikkeld, maar nog nooit zo kwetsbaar. De coronakeuzes van vandaag bepalen onze samenleving morgen. Als risico's viraal gaan analyseert hoe we risico's produceren en normaliseren, van corona tot klimaat. Het verkent hoe de wereld er kan uitzien na corona, en waarom ze er anders moet uitzien. Want hoe we met risico's omgaan, is een van de sleutelvragen van de 21ste eeuw.
Een menselijk document dat toont wat berichtgeving in de media kan doen met betrokkenen. Daarnaast speelt besluitvorming ten aanzien van ouderen in tijden van een gezondheidscrisis een rol.
Als de wereld in 2020 in lockdown gaat, wordt schrijfster Lucy Barton door haar ex-man op sleeptouw genomen naar een klein stadje in Maine. In de daaropvolgende maanden zijn ze op elkaar aangewezen in een huisje aan zee, terwijl de wereld ten onder lijkt te gaan.
De min of meer gedwongen verhuizing naar het platteland wordt voor stadsmens Dora een nog grotere uitdaging als haar buurman een nazi (b)lijkt te zijn.
Een vrouw is haar covid-quarantaine zat en glipt haar huis uit voor een bergwandeling, maar komt ten val en raakt ernstig gewond. Haar buurvrouw en zoon zetten een reddingsactie op touw.
De vertellers van Veertien dagen zijn een groep New Yorkers die tijdens de coronapandemie opgesloten zitten in hun flatgebouw terwijl de rijke inwoners de stad zijn ontvlucht naar hun buitenhuizen. Elke avond komen de bewoners samen op het dak van hun bouwvallige flat aan de Lower East Side om op pannen te slaan, de zorgmedewerkers toe te juichen, met elkaar in discussie te gaan en verhalen te vertellen. Zoals in elke goede roman zijn er conflicten, verzoening en een heleboel verrassende wendingen.
Wat betekent het om een geliefde te verliezen in coronatijden? Hoe rouw je in deze vreemde tijden? Hoe neem je afscheid zonder nabijheid? Johan Terryn verloor zijn vader in de eerste lockdown. Beperkt door de omstandigheden besloot hij om zijn radiocolumn te gebruiken om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Voor veel mensen was het gebrek aan nabijheid bij het afscheid nemen heel herkenbaar. Terryn ging op stap met een aantal mensen die hun ervaringen met hem deelden.
Een eenzame vrouw probeert tijdens de eerste coronagolf in New York grip te krijgen op het leven en op de vraag wat menselijkheid behelst. Ze sluit een vriendschap met een op drift geraakte Gen Z’er en een ijdele papegaai, en schuilt met hen in hun toevluchtsoord hoog boven de stad.
