Hora incerta : gedichten
Jan Eijkelboom
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 2004 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : EIJK |
31/12/2004
J. Eijkelboom is een dichter die tegelijk kan bogen op een grote literaire waardering én op een onmiskenbare publieke belangstelling. Dat ligt in de eerste plaats aan de eigen stijl van de dichter, die in zijn poëzie precisie en suggestieve verbeelding weet te combineren met een toegankelijke parlandostijl. Daarenboven blijft deze poëzie vanaf de eerste aanzet fascineren zonder dat ze de lezer verbouwereerd achterlaat. Toch betreft het hier allerminst huiselijke lyriek, integendeel. Onophoudelijk ligt de vervreemding op de loer. In dit opzicht is de titel van deze nieuwe dichtbundel -- die ondertussen alweer bekroond werd met de Jan Campertprijs -- typerend: er is sprake van extase, een jubelen, maar tegelijk blijft dat 'binnensmonds'. Het dichterlijk ik is inderdaad voortdurend onderhevig aan interne spanningen: tussen rede en gevoel, tussen zelfbevestiging en onzekerheid, tussen identiteit en vervreemding, tussen een binnen- en een buitenkant. Van in het openingsvers, met de titel 'Geschiedenis', heet het trouwens al: "Zo mag ik nu blijven bij wie ik liefheb. Ik luister nog wel naar oude verhalen / die ik zelf soms vertel, met de lichte verbazing / die het zware van vroeger tenietdoet. / Vandaag nog betrapten mijn zolen zich / op een shuffle over droog asfalt." Die half observerende, half belevende rol blijft de hele bundel doorwerken. In heel wat gedichten treedt het 'ik' van de dichter nauwelijks rechtstreeks op, maar blijft het op de achtergrond. Ook dan overheerst echter een bijzondere toon van zachte melancholie. Precies daardoor is het moeilijk om deze lyriek samen te vatten: eerder dan de klassieke thema's (het verleden, de geliefde, het voorbijschrijden van de tijd...) is het immers deze toon die deze poëzie vrijwel onnavolgbaar maakt. Aanbevolen dus, in alle tonen. [Dirk De Geest]
Els van Geene
In mooi vormgegeven gedichten aarzelt de dichter -in zijn ouderdom- "tussen doem en divertimento". Oude verhalen lijken minder zwaar, zoals de politionele acties in Indië waaraan Eijkelboom heeft deelgenomen. Natuurlijk is daar "het afbladderen", de angst voor "het wegzinken", de snel opkomende tranen, maar daar staat wat tegenover: een prachtige evocatie van erotiek aan het water, van onvergetelijke landschappen die de dichter met een schildersoog waarneemt, het vroege zonlicht op zijn huis, vooraleer hij aan zijn routineklusjes begint. En daar is altijd de kunst, die gelukzalige momenten vastlegt. Eijkelboom schrijft bijna net zulke transparante gedichten als Nijhoff, maar is net als zijn grote voorganger allerminst eenduidig: de anekdote verwijst naar een aspect van het bestaan.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.