1815 : de man die 'Merde' riep in Waterloo
Sébastien Latour
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Le Lombard, 2009 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : STRIPS : WISH |
31/12/2011
Na een korte introductie maken we in Glee uiteindelijk kennis met de echte Djinn, die in het lichaam van Nigel Grant huist. Hij laat zijn ongenoegen over zijn gevangenschap duidelijk merken, maar wordt door zijn menselijke vader terug tot de orde geroepen. Nigel is er glansrijk in geslaagd de Djinn voor een eerste keer onder controle te krijgen, tot groot jolijt van de feeërieke gemeenschap. Maar om zijn krachten nog te vergroten, moet zijn geheugen ontsloten worden en daarvoor wordt de hulp ingeroepen van Koning Beholder. In ware 'Mission Impossible'-stijl slagen Nigel, Merlijn, Eireann, Glee en nieuwkomer Mino erin om de bolhoeden van de Britse inlichtingendienst MI-10 én de politie op een dwaalspoor te zetten, en de koning tot in het rijk van de feeërieken te brengen. Daarna volgt een wat bizarre droomfase waarin we Nigel doorheen de geschiedenis kunnen volgen en zijn we getuige van zijn niet zo fraaie palmares. Het is aan de feeërieken om te beslissen of ze willen vechten voor deze nieuwe, niet onbevlekte leider.
Scenarist Sébastien Latour graait met ruime zwier talloze elementen samen uit mythes, geschiedenis en populaire cultuur, en komt daar aardig mee weg. Het is wel stilaan oppassen voor een overdosis, maar wat wil je, als je uit de volledige feeërieke wereld en duizenden jaren geschiedenis kunt putten. In Glee is er één centrale verhaallijn met hier en daar wat kleine uitweidingen. Het is in feite één grote actiescène, die Nigel moet voorbereiden op de oorlog tegen het kwade. Het dubbelspel van Glee voel je al van mijlenver aankomen, maar de introductie van de Beholder maakt veel goed. Wat het scenario betreft komen we dus in een minder intrigerende stroom terecht, met veel actie en een aantal leuke elementen.
Minder goed vergaat het de tekeningen. De Vita gaf in een interview al toe dat "de tekeningen zich moeten aanpassen aan het ritme", maar het valt te betwijfelen of dat zo een goede keuze is. Bij het eerste deel was het grafisch nog flink genieten, maar met ieder deel doet De Vita een stap achteruit, met een dieptepunt op de pagina's 18 en 19 van dit deel.
Jammer genoeg is dat niet het grootste drama. Al na de eerste pagina's valt het op dat er opnieuw een nieuwe inkleurder werd aangetrokken. Na enig speurwerk blijkt dit de Italiaan Federico Pietrobon te zijn. Hij slaagt erin om deze toch wel fijne reeks serieus op de helling te zetten met zijn overdadig felle inkleuring, die meer past bij echte fantasy comics. Hopelijk komen De Vita en Latour tot inkeer en zet deze trend zich niet verder door. [Stefaan Froyman]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.