De verloren dochter
Armando Lucas Correa
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Augustus, cop. 2003 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : ARMA |
31/12/2003
Ik heb wel eens iemand horen praten over 'de haperende schepping'. Onzin. De schepping hapert niet. De schepping is." Zo spreekt de verteller in een van de ultrakorte verhalen die Armando onder de titel De haperende schepping heeft bijeengebracht. Op het eerste gezicht hapert er heel wat in deze verhalen. Wie aan het woord is, raakt de draad kwijt of wordt niet gehoord. Wat hij aan moois wil tonen, wordt door de anderen niet gezien. Personages vallen uit hun rol, er is veel drukte en geweld, en tegelijkertijd wordt de lof gezongen van de eenzaamheid en de stilte. De aarde wordt bekeken als een vreemde planeet, waar de tijd grote veranderingen (verwoestingen) aanbrengt. Hij is bevolkt met zich uitslovende en bekvechtende mensen, die te weinig beseffen dat ze stervelingen zijn. En daarnaast zijn er de dieren: "Dieren hebben maling aan het heelal". Soms voel je je als lezer in het ootje genomen: heerst hier niet te veel willekeur, waar willen deze verhaaltjes in hemelsnaam naartoe? Wie de ergernis overwint, een tweede en een derde keer leest, merkt hoe diep hun schijnbare oppervlakkigheid is. Hedendaagse mythen die niet het laatste woord willen hebben, hommages aan de grilligheid van het niet in theorieën te vatten leven, wijze lessen zonder een zweem van meligheid. Over vertrouwelijkheid en geestdrift bv., en hoe voorzichtig je daar onder mensen mee moet omspringen. Absurde verhalen ook, maar met de kracht van een zenmeester die zijn leerling met een klap van nutteloos gepieker bevrijdt. In Armando's beeldende werk is sinds enige tijd de kleur teruggekeerd. De tragische noot in de geschiedenis, het thema van macht en willekeur, de obsessie door het verleden zijn niet verdwenen uit deze verhalen, maar ook het palet van de prozaschrijver is bonter geworden. Nu en dan doen ze denken aan Toon Tellegens variaties op sprookjes, aan Kafka's bittere parabels en overpeinzingen, aan W.F. Hermans' sadistische universum. In hun terloopse spreektaal, waarin het meest alledaagse verrassend wordt gecombineerd met de grootse worp, blijven ze op en top Armando. "Ach, laat de mensen maar, mensen zijn slechts groeisels. Mensen hebben een heuvelachtig brein." Het is heerlijk dwalen in de windingen van dat brein. [Erik de Smedt]
Drs. W.A. Fasel
In een aantal korte verhalen roept Armando (1929) steeds opnieuw een bijzondere, vaak beklemmende sfeer op, door simpelweg tamelijk feitelijk en met enige ironie situaties te beschrijven. De hoofdpersonen hebben een toevallige aanwezigheid, en geven nauwelijks commentaar, maar bereiken daardoor dat de lezer zich indringend van de situatie bewust is. De verhalen doen het meest denken aan het werk van Frans Kusters, al mist het door de nuchtere schrijfstijl diens betoverende taalgebruik. Het zijn schetsen die met enige lijnen worden neergezet. De lezer mag er zelf mee doen wat hij wil; de nuchtere verteltrant sluit uitbundigheid uit, zodat de verhalen uiteindelijk vooral verstilling opleveren. Paperback; vrij kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.