De verloren dochter
Armando Lucas Correa
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Leopold, cop. 1999 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : ARMA |
31/12/2000
Dierenpraat" is de derde verhalenbundel van Armando voor kinderen, na "De sprookjes" (1994) en "De prinses met de dikke bibs" (1997), en staat opnieuw vol absurde wendingen. Neem het eerste verhaal: de ik verdwaalt en ontmoet een leeuw, zijn angst verdwijnt snel als hij merkt dat het dier een rode mantel en een zwarte hoed draagt: het is een beschaafde leeuw. In het gesprek blijkt hij bovendien erg beleefd en minzaam. Met een schijnbaar ijzeren logica voeren de gesprekken telkens weer tot absurde uitspraken en conclusies: "'Nee hoor', troostte ik hem, 'u gaat gewoon dood.' 'Ik dank u wel,' zei de leeuw, 'ik dank u wel voor deze prettige mededeling'".
Er volgen nog 10 van dergelijke curieuze gesprekken, telkens tussen de ik en een dier. Met de sperwer heeft hij het over wie of wat je bent of (niet) zou willen zijn. Bij het paard is het aan de lezer om uit te maken wie nu eigenlijk een warhoofd is. De haas weet niet wat hij wil voor zijn verjaardag, uiteindelijk wil hij niets, wat de ik hem ook geeft, waarop de haas zich blij voelt omdat hij toch iets gekregen heeft. Een bezoek van een verwaande muis laat de ik met een schuldgevoel achter. Met het hert heeft de ik een 'prettig vraaggesprek'. Vragen zijn overigens het zout in deze absurde verhalen. De beer met wie de ik praat, heeft een spraakgebrek, of toch niet? Niets is zeker. Het begin is typerend voor de vanzelfsprekendheid waarmee deze absurde wereld gepresenteerd wordt.
Al vind ik de dierenwereld van Toon Tellegen fascinerender, toch bezorgden ook deze gesprekken me enkele momenten van heerlijk absurd vermaak. De illustraties zijn bijna nog vreemder dan de teksten, vooral door de rare vertekeningen en perspectieven. Bijna op elke prent prijkt het mannetje met bril en pijp, telkens weer gedomineerd door de dieren. Vanaf 6 jaar. [Jan Van Coillie]
Cecile Beijk-van Daal
Een man, gewoonlijk met pijp, pet en bril, voert dialogen met elf verschillende dieren zoals een leeuw, sperwer, paard, haas, muis en hert. De dialogen vinden veelal plaats in de vrije natuur, maar ook in de leunstoel bij het vuur en vanuit het bed. De gesprekken zijn absurd, filosofisch, vervreemdend, humoristisch, maar altijd vriendelijk en beleefd. De teneur van de tekst lijkt op de televisievoorstellingen die Cherry Duijns en Armando jaren geleden voor de VPRO opvoerden in "Herenleed". De dieren spreken met de man onder andere over leven en dood, vliegen of zwemmen, cadeautjes geven, een spraakgebrek hebben en gelijk krijgen. Hoewel zware onderwerpen niet worden geschuwd is de taal eenvoudig, met korte zinnen en een voor de hand liggende woordkeus. Elk verhaal wordt verfraaid met een nogal grof uitgevoerde paginagrote zwart-wittekening waarop de man telkens in gesprek is met het in de tekst geportretteerde dier. Winnaar Zilveren Griffel 2000. Aangename verhalen voor jongeren vanaf ca. 12 jaar om te lezen en naar te luisteren.
Tanja Maes
ua/an/22 j
Een man ontmoet elf verschillende dieren. De verscheidenheid is groot: leeuw, paard, haas, muis, hert, enz. Die ontmoetingen vinden soms plaats in de vrije natuur, tijdens een wandeling, of gewoon bij het haardvuur in huis. Het blijft niet bij een ontmoeting. Er ontpopt zich steeds een gesprek. De man kan immers elk dier verstaan en omgekeerd. De meeste dieren zijn erg blij dat er eindelijk een mens hen verstaat, maar de spreeuw bekijkt het anders: Ik praat graag, maar geen mens die me verstaat. En nou heb ik eindelijk 'ns iemand gevonden die mij verstaat en wat is dat voor iemand: een chagrijn.
De dieren zijn stuk voor stuk eigenzinnige karakters. De leeuw denkt dat hij nooit doodgaat omdat hij de koning der dieren is en omdat hij een mantel en een hoed draagt. Het paard kan goed klokkijken en een koekoek nadoen. Er is een beer met dyslexie, een zeurende muis, een hert dat interviews afneemt ... je kan het zo absurd niet bedenken.
Armando schreef elke dialoog in ik-vorm. Elk verhaal is redelijk absurd, vaak grappig, soms filosofisch. Zware onderwerpen als de dood worden niet uit de weg gegaan. Toch blijft de taal eenvoudig. Korte, krachtige zinnen die precies die sfeer uitdrukken die Armando wil creëren. Het is aan te raden om het boek niet in één ruk uit te lezen, want dit soort verhalen en deze stijl moet je wat doseren. Armando herhaalt graag. Dat doet hij dan wel in andere woorden, maar het komt toch steeds weer op hetzelfde neer. (Bijvoorbeeld: `Maar wanneer ga ik dan dood?', vroeg de leeuw.' `Op den duur', antwoordde ik, `na verloop van tijd, als de tijd daar is.'). Het blijft leuk, maar het mag niet teveel worden.
Verrassend is, dat het blijkbaar bij geen enkel dier echt leuk of gezellig is. De dieren hebben duidelijk de overhand, maar omdat de man ook de verteller is, ervaar je hem toch niet meteen als slachtoffer van de situaties. Als verteller raakt het gezeur of het geweeklaag hem blijkbaar niet.
Elk verhaal wordt begeleid met een grote zwart-witillustratie, waarop je telkens de man en het dier ziet. Die lijken wel ingezoomd op een detail van een bestaande tekening. De prenten zijn nogal somber en hebben iets dreigends.
Voor kinderen is dit boek niet zo evident. Zelf lezen lijkt me voor jonge kinderen geen optie, omwille van het filosofische en absurde van de verhalen. Het lijkt me beter dat zulke verhalen voorgelezen worden, vergezeld van wat uitleg of een goed gesprekje achteraf. Volwassen voorlezers, die van het genre houden, kunnen zo meegenieten.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.