Drama Queen
Derk Visser
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Gottmer, 2013 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : IK EN DE WERELD : VERHALEN : VISS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Gottmer, 2013 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VISS |
15/02/2014
Bij een elfjarig meisje wordt een ongeneeslijke hersentumor vastgesteld. Tussen haar therapieën door probeert ze er ook voor te zorgen dat haar gescheiden ouders weer bij elkaar komen, krijgt ze verkering en leert ze zichzelf drummen. Lijkt u dat alles wat zwaar op de hand in een boek voor tien- tot twaalfjarigen? Dat is het absoluut niet. Mits het natuurlijk op de juiste manier wordt gebracht. Derk Visser kreeg het helemaal voor elkaar in Lente.
Het hoofdpersonage, Lente, is hoogbegaafd, behoorlijk brutaal en een tikje eigenwijs. Daarnaast houdt ze ook van winnen, is ze af en toe tamelijk politiek incorrect en soms ronduit irritant. Lente is van alles en nog wat, maar niet zielig. Zelfs niet wanneer de ziekte hard begint toe te slaan en conditie én haar denkvermogen haar af en toe in de steek laten. We krijgen ze helaas net iets te weinig in handen: kinderboeken met sterke vrouwelijke hoofdpersonages. Lente is het helemaal. Zo is ze bijzonder authentiek in haar gevoelens en reacties, ook wanneer dat betekent dat ze niet altijd even consequent is.
Het onderwerp van dit boek is weinig alledaags binnen de literatuur voor kinderen. Als de problematiek al in andere boeken behandeld wordt, dan gebeurt dit toch meestal in het kader van een zieke volwassene, of desnoods een ziek kind dat het alsnog redt. Toch is het onderwerp brandend actueel, zeker door de huidige vraagstelling rond euthanasie voor minderjarigen.
Het is echter net de combinatie van de fatale kanker en de levenslust en wijsheid van het hoofdpersonage die van Lente het mooie boek maken dat het geworden is. Visser slaagt erin om alles vrij luchtig te houden en de positieve dingen te benadrukken. In eenvoudige bewoordingen toont hij wat er gebeurt, zonder aan te sturen op melodrama. Terwijl het net dat is wat het hart van de lezer doet breken. Ook de dood van Lente wordt niet expliciet vermeld. Het boek eindigt met een prachtige, sfeervolle beschrijving van haar laatste kerstvakantie.
Hoe groot het vakmanschap van Visser ook mag zijn, toch zou dit boek niet draaglijk zijn zonder de nodige humor. En daarvan is er gelukkig heel wat. Derk Visser verstaat de kunst van de subtiele humor als geen ander. Dat heeft te maken met een evenwichtige dosering: hij beklemtoont enerzijds het recalcitrante karakter van zijn hoofdpersonage en tekent dat uit tegen de achtergrond van haar ziekte. Het levert pareltjes op van scènes die tegelijk pijnlijk en grappig zijn.
Lente is het eerste kinderboek van Derk Visser, die eerder al een aantal jeugdromans schreef. Hij heeft hiermee niet alleen zijn doelpubliek een stuk uitgebreid, maar ook zijn poel van personages verbreed. Waar Visser zich vroeger vooral toelegde op jongeren uit kansarme gezinnen, is Lente veeleer het tegenovergestelde. Toch sluit het boek ook aan bij de rest van zijn oeuvre. De vertelling is sober en realistisch, zonder de harde werkelijkheid te verbloemen. Het kan ons enkel doen hopen dat hij de smaak te pakken heeft en nog meer boeken voor deze leeftijd zal schrijven. Een authentieke stem als deze is geen overbodige luxe in het aanbod voor tien- tot twaalfjarigen.
(Dit is een abstract van een artikel van Tine Mortier. Het is verschenen in De Leeswelp 9, 2013.)
[Tine Mortier]
Linda Ackermans
De slimme, gevatte Lente zit in groep acht. Op school wordt ze, vanwege haar vele geklets, Tsunami genoemd. Haar ouders zijn gescheiden, maar Lente gaat ze weer samenbrengen. In de ik-vorm en in korte zinnen vertelt ze over haar leven en haar grote toekomstdromen. Ze wil rechter worden. Of dat gaat gebeuren is een tweede: Lente blijkt hersenkanker te hebben. De auteur vertelt nuchter maar direct over hoe de ziekte Lentes leven beïnvloedt. Ondanks het zware onderwerp blijft het boek luchtig en plezierig om te lezen. Dit laatste vooral door de manier waarop de auteur er in is geslaagd Lente een brok positiviteit te laten uitstralen. De schrijver weet zich goed te verplaatsen in de leefwereld van een meisje van twaalf en kan goed verwoorden hoe simpel zij denkt: ‘De schoolarts ging me meten. (...) Ik had kanker in mijn hoofd en die schoolarts ging kijken hoe lang ik was en hoeveel ik woog.’ Het verhaal is opgedeeld in vier (voor deze leeftijdscategorie erg) lange, niet-getitelde of genummerde hoofdstukken, die door een witpagina van elkaar gescheiden worden. Het semi-positieve einde is, voor wie goed tussen de regels door leest, tevens angstig ontroerend. Vanaf ca. 10 jaar.
Miet Declercq
ua/an/22 j
Lente is vanuit Brussel naar Den Haag verhuisd. Ze is helemaal geen doetje en steekt haar mening nooit onder stoelen of banken. Ze probeert ook haar gescheiden ouders weer bij elkaar te krijgen. Wanneer ze op een dag, bij een schooluitstap, een epileptische aanval krijgt en helemaal verkrampt afgevoerd moet worden, wordt een tumor in haar hoofd gevonden. Lente, die optimisch van aard is, besluit te vechten met al de middelen die ze heeft.
Dit schitterende verhaal vol humor en en gespeend van alle meligheid is een pareltje. Een boek met een sterk hoofdpersonage en van het vrouwelijke soort, je vindt het niet altijd. Het verhaal is in de ik-persoon geschreven en begint heel direct. Mijn moeder was bij de golfclub tegen een man van Greenpeace aangelopen. Willem. Een man met een snor. Ik haat snorren ... mijn moeder werd verliefd. Niet veel later stopte ik met het overmaken van mijn zakgeld naar Greenpeace. Wanneer de dokter tegen Lente zegt dat er een tumor in haar hoofd zit, zegt ze: Ik ben hoogbegaafd, misschien is het dat, ik heb twee groepen overgeslagen. Zo discussieert ze over haar ziekte en gaat ze geen enkele 'waarheid' uit de weg. Op het drumstel dat ze kreeg voor haar verjaardag kan ze haar kwaadheid kwijt. Mijn moeder had gehoopt dat ik later iemand als de beroemde violiste Janine Jansen zou worden Een vriendin van mijn moeder had gezien dat ik 'vioolhanden' had. Het verhaal neemt nooit een dramatische wending, ook al gaat het bergaf met Lente. Ze schetst haar leven zoals het zich voordoet en elke dag opnieuw prbeert ze haar omgeveng en haar eigen worsteling om verder te leven in het juiste perspectief te zien. Ze doet het met heel veel humor. Als Nathan haar vraagt of ze verkering wil hebben met hem zegt ze ja. Ze drummen samen en Nathan doet of haar niets mankeert. Zo eenvoudig is het. Met Els de thuiszorgverpleegster heeft ze heel mooie gesprekken . lent haar kijk op doodgaan is niet anders dan haar kijk op het leven , je gaat door met wat je nodig acht en verder niet nadenken of toch. 'Op mijn bed dacht ik na of ik begraven wilde worden of gecremeerd....ik besloot dat ik gecremeerd wilde worden. En dat mijn vader en moeder een hangertje met mijn as om hun nek zouden dragen..; de rest moest maar in een urn...' Het einde van het boek is mooi, je weet niet hoe het afloopt met Lente. Maar ze is erin geslaagd haar ouders zover te krijgen (zonder hun partner) om samen naar een naar een vakantiehuisje te gaan dicht bij de zee. Dit is haar ultieme overwinng te zien hoe haar ouders samen op de bank zitten en een dutje doen.. Een schitterend verhaal over leven en hoop .
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.