Nog houdt het schip zich recht : verzamelde gedichten
Michaël Zeeman
Michaël Zeeman (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Bezige Bij, 2012 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : OVER LITERATUUR-SCHRIJVERS : 829.19 ZEEM |
31/05/2013
Wat de in 2009 overleden Michaël Zeeman aan het slot van zijn necrologie van August Willemsen noteert, geldt even nadrukkelijk voor de manier waar hij zelf met boeken bezig was: ‘Zo las hij, zo leefde hij’. Meteen de goed gekozen titel voor de verzameling ‘obits’ (‘obituaries’, of, zoals ze in het Frans worden genoemd: ‘nécrologies’) die Zeeman tussen 1994 en 2009 in de Volkskrant publiceerde, het dagblad waarvoor hij in twintig jaar een ontzagwekkend aantal essays en kritieken schreef over beeldende kunst, literatuur, wetenschapsgeschiedenis, filosofie, toneel, architectuur en cultuurpolitiek. De necrologieën in deze bundel staan chronologisch gerangschikt op sterfjaar, van Elias Canetti, gestorven op 19 augustus 1994, tot Martin Bril, die op 23 april 2009 overleed. Necrologieën zijn geen kritische analyse van de persoon of het werk die er het onderwerp van uitmaakt. Mede door het ontbreken van afstand in de tijd, die een meer diepgravende benadering mogelijk zou maken, biedt de necrologie in het korte bestek van een krantenbijdrage een overzicht en een doorgaans behoedzaam geformuleerd portret van de overledene. Zeeman slaagt daar wonderwel in. Zijn scherpe blik, zijn enorme belezenheid en brede belangstelling plaatsen de persoon en zijn werk in een bredere context die meer bevat dan alleen een overzicht van titels en bekroningen. Vaak ook weet hij de lezer te raken met treffende uitspraken. Over M. Vasalis (1909-1998) bijvoorbeeld: ‘Haar poëzie stond er meteen, met die onvervreemdbaar eigen toon, die dwingende en natuurlijke manier van beelden vormen. Alsof ze van buiten de tijd kwamen.’ Niet toevallig is de meest uitgebreide necrologie gewijd aan Kees Fens (1929-2008), van wie Zeeman het vermogen om te bewonderen aangeleerd kreeg. In de galerij van 34 grootheden, die elk op hun eigen manier een necrologie verdienden, twee Vlamingen: Hugo Claus (1929-2008) en Patricia de Martelaere (1957-2009). Twee auteurs, niet toevallig uiteraard, die ook boven de Moerdijk gekend waren en gelezen werden. Zeeman was ten slotte ook de man uit wiens pen beschouwingen vloeiden die zich in hun kernachtigheid blijvend in het geheugen van de lezer nestelen. De bijdrage over Saul Bellow (1915-2005) eindigt met zo’n uitspraak: ‘Het meest compromisloze zelfonderzoek is de bron van het rijkste inzicht’. Deze verzameling vormt een passende en mooie hommage aan de te vroeg overleden Michaël Zeeman.
[Jooris Van Hulle]
Willem G. Weststeijn
In dit boek is een aantal necrologieën bijeengebracht die Michael Zeeman (1958-2009) gedurende vijftien jaar, van 1994 tot 2009, in de Volkskrant schreef. Het zijn er in totaal vierendertig en ze betreffen voor het merendeel beroemde schrijvers en dichters die in die periode zijn overleden. Onder hen bevinden zich Willem Frederik Hermans, Joseph Brodsky, M. Vasalis, Czeslaw Milosz, Saul Bellow en Hugo Claus. Uit Zeemans necrologieën spreekt zijn grote liefde voor literatuur, bewondering voor literair meesterschap en een enorme eruditie. Bovendien zijn de stukken geschreven in een superieure stijl. In zijn totaliteit leest het boek als een boeiend essay over de literatuur van de twintigste eeuw. In 2010 verscheen van Zeeman 'Aan mijn voormalig vaderland', een keuze uit zijn essayistische en kritische artikelen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.