Jaargetijden
Bernard Dewulf
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Atlas, 2010 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : DEWU |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Atlas Contact, 2011 |
Woord Jeugd Verhalen :
|
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Atlas, 2010 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 2042 |
Dirk Verhofstadt
ob/kt/28 o
Zelden schrijven vaders over zichzelf als vader of over hun relatie met hun opgroeiende kinderen. Een opvallende uitzondering is de dichter en essayist Bernard Dewulf.
Dewulf vrolijkte met zijn poëtische columns in De Morgen jarenlang menige ochtend van de lezers op, of zette minstens aan het denken. In 2006 verscheen een selectie van die columns onder de titel Loerhoek. "Waarom ik altijd over die kinderen schrijf. Omdat ze licht geven. Vuurvliegjes zijn het, zoemend - en zeurend, zeker - door mijn bestaan. Dwars door alle onoplosbare metafysica en prullaria in het grote hoofd heen bewegen ze zich, met een lichtvoetigheid die ik me herinner als een droom. Ook dat doen ze: mij herinneren aan een voorbije gewichtsloosheid." Schitterende zinnen over die kwetsbare jonge wezentjes die voor onze neus razendsnel veranderen, hoewel veel ouders het niet zien.
In zijn nieuwe boek Kleine dagen gaat Dewulf door op dezelfde thema's. De vader die weemoedig zijn omgeving observeert, zijn huis, zijn vrouw, de tuin, maar vooral zijn zoontje en dochtertje. Allerlei schijnbaar onbelangrijke zaken, maar die de auteur juist door de ogen van zijn kinderen tot grootse gebeurtenissen verheft. Zo beschrijft hij hun groeiproces, hun eerste stapjes op school, hun onbevangen blik op het onbekende (waarvoor de vader een begrijpbare uitleg probeert te geven), hun nieuwsgierigheid naar het grote-mensen-zijn, hun verlangen om ouder te worden. Vooral dat bewustzijnsproces fascineert Dewulf, die het opgroeien van zijn kinderen voortdurend afmeet aan zijn eigen jeugdherinneringen en zijn eigen verouderingsproces. Hij probeert zijn zoontje diets te maken dat 'groot' willen worden nergens voor nodig is, want de auteur weet wel beter. "Razendsnel haalt hij mij in. Mijn verval is zijn bloei."
Nostalgie
Het ene literaire pareltje volgt op het andere. De kinderen zijn het onderwerp, maar ook de auteur zelf. Zo beschrijft hij treffend het verouderingsproces op de opeenvolgende feestjes van vrienden vijftigers - volgend jaar is hijzelf aan de beurt. Op alle bladzijden proef je zijn nostalgie, zijn hunkering naar het verleden en heimwee naar de eigen kindertijd. Vaak slaat een oude bekende geur hem in de neus, zoals op de schoolplaats of op zolder in foto's, papieren en voorwerpen die vroeger van belang waren en nu als 'rommel' opgeborgen zitten in dozen en zakken. Hij beseft er echter de grote waarde van, en weerhoudt zijn zoontje ervan om een speelgoeddoos vol dino's weg te gooien. Die zal later op zijn beurt een houvast voor zijn geheugen zijn. Ontroerend is de beschrijving van zijn dochtertje. "Er groeit een vrouw in mijn huis. Een-twee-drie is ze vijf geworden. Op een ochtend kwam ze de keuken binnen. Ze zei dag en het was anders. Ze gaf een zoen en hij verschilde. Haar haar hing los, ze had een rokje aan en daaronder lange kousen. Daarin waren haar benen gestegen en ze stapte, ik zocht in verwarring het woord, pront. Parmantig. Koket. Er was iets opgeschoven in haar. Samen met de lengte van haar benen. Ik stond ernaar te kijken: zo dus groeit er een vrouw in mijn huis."
Een vriend, zo schrijft de auteur, stelt hem voor het allemaal te filmen. "Want zij zullen het vergeten en wij zullen het verbloemen." Dat heeft Dewulf ook gedaan, maar op zijn eigen manier. Hij heeft de film van hun jonge leventjes niet alleen met woorden vastgelegd voor later, maar er ook zichzelf ingestopt. Want met het leven, sterven onherroepelijk duizenden beelden. En met het leven verdwijnt de onbevangenheid. "Verlies nooit je onwetendheid, je kunt ze niet vervangen", schreef de Duitse schrijver Erich Maria Remarque. Maar het is vergeefs en juist dat beseft en verwoordt Dewulf als geen ander.
31/12/2010
Bernard Dewulf is vooral bekend als dichter en essayist, maar ook als prozaschrijver heeft hij zijn merites. Als vaste columnist van De Morgen maakte hij furore met persoonlijke en poëtische columns die niemand onberoerd lieten. Of je hield van deze stukjes, of je hekelde de soms wollige schrijfstijl. De reacties op zijn gedwongen vertrek bij de krant waren even verdeeld. Velen treurden, anderen juichten. Kleine dagen bundelt net als voorganger Loerhoek korte prozastukken en columns. Inspiratiebron is zijn dagelijkse omgeving: het huishouden, zijn vrouw en vooral zijn opgroeiende kinderen. Schrijvers die zo openhartig en ontroerend zijn over hun vaderschap, zijn op een hand te tellen. De betreurde Martin Bril deed het, maar op een lichtvoetigere wijze. Bij Dewulf voel je tussen de regels levensvreugde, maar ook een mild verdriet om wat nog komen zal. Het is de attitude van de dichter die weent om 'bloemen in de knop gebroken', de mijmerende observator die beseft dat de dag zal komen dat de kinderen het ouderlijk huis zullen achterlaten met alleen maar herinneringen. De ambitie van Dewulf is geluk vastleggen, niet meer vergeten en altijd te laat te komen. 'Geluk als roepnaam van een optische illusie', noemt de schrijver dat. Het levert hoogst intrigerende bespiegelingen op over bevroren momenten en stilstand. De techniek die Dewulf hanteert, is die van een fotograaf: hij zoomt in op details en vergroot ze uit tot iets symbolisch. Vaak trekt hij Proustiaanse parallellen tussen heden en verleden, zintuiglijke waarnemingen die de nostalgie naar zijn eigen kindertijd aanwakkeren. Zoals de geur van meccanospeelgoed of het likken aan een ijsje op een eerste mooie lentedag. De grens tussen sentimentele wolligheid en doorleefdheid is soms flinterdun. In de beste stukken levert Dewulf proza af dat borrelt van het taalplezier en de verstilde emotie. In die passages overstijgt hij zijn neiging tot maniërisme en tovert hij mooie, meanderende zinnen uit zijn pen die een universum op zichzelf vormen. In andere columns overspeelt de dichter zijn hand en jaagt hij met zijn woordspelingen te nadrukkelijk effect na. Stijlvolle maar ook betekenisloze en snel weer vergeten miniaturen. Kleine dagen bericht ? zoals de titel al aangeeft ? zowel over de druilerige regendagen als de stralende zomerdagen. Het is een boek dat je mondjesmaat moet lezen en langzaam op je moet laten inwerken. De geduldige lezer wordt ruimschoots beloond. [Laurent Meese]
T. Mortier
Bundel met poëtische en subtiele teksten die eerder in het Vlaamse dagblad De Morgen verschenen. In de alledaagse, kleine en rustige wereld die de dichter en essayist Dewulf (1960) hier beschrijft, gebeurt ogenschijnlijk niets wereldschokkends. Kinderen groeien op en gaan op kamp, wachten op het grote feest en spelen voetbal. Een vrouw gaat op reis en wordt gemist ondanks de overdaad aan vaderliefde. Er moet onderhandeld over speelgoed, verliefdheid en alleen naar school fietsen. De gewone dingen uit het leven worden verteld vanuit de blik van een dichter, vol verwondering. En door die blik worden de alledaagse dingen meer dan gewoon. Ze worden groots en universeel, zoals dat zelden in proza het geval is. 'Kleine dagen' is een wonderlijke combinatie van rake observatie, uitgepuurd proza en poëtische woordkeus. Bekroond met de Libris Literatuur Prijs 2010. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.