Madame Bovary : provinciaalse zeden en gewoonten
Gustave Flaubert
Gustave Flaubert (Auteur), Hans Van Pinxteren (Vertaler)
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
Veen, 2016 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : FLAU |
Uitgeleend
|
Athenaeum-Polak en Van Gennep, 2009 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : FLAU |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Veen, cop. 1977 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : FLAU |
Redactie
De roman over de vrouw van een goedaardige plattelandsdokter die door haar romantische fantasieën en haar schrale leven tot uitspattingen en tot zelfmoord wordt gedreven is een klassiek werk uit het 19e-eeuwse realisme. Flaubert levert ingehouden, venijnige kritiek op clichés uit de romantiek en de oppervlakkige beleving van weelde, en op de scheiding tussen het dagelijks bestaan en een verondersteld verheven, gelukzalig universum. Deze kritiek is nog steeds actueel en de ironie van Flaubert blijft effectief, ook daar waar het optimistische vooruitgangsgeloof van de Verlichting het doelwit is. De moderne, eigenzinnige vertaling van Hans van Pinxteren is bijzonder positief ontvangen en maakt het werk weer toegankelijk na de meer dan 25 jaar die verstreken zijn sinds de laatste, veel minder bevlogen en precieuze vertaling. Pocketeditie.
Anna Krijger
ru/eb/20 f
Madame Bovary, c'est moi. Het is niet alleen de bekendste - vermeende - uitspraak van Gustave Flaubert, het was ook mijn status in het chatprogramma MSN ergens aan het begin van de jaren 2000. Ik bevond me aan het eind van m'n tienertijd en vond m'n leven ondraaglijk saai. Net als mijn literaire heldin leed ik aan de banale alledaagsheid van mijn bestaan. Het huwelijk stond zowel gevoelsmatig als in jaren nog ver van me af, maar ik wist toen al dat ook die levensfase minstens zo geestdodend zou zijn. Mocht het ooit zover komen, zo nam ik me voor, zou ik net als Emma Bovary even onmogelijke als spannende liefdesaffaires aangaan om de burgerlijke verveling te bestrijden.
De klassieke roman van Flaubert (1821- 1880) vertelt het verhaal van de jonge Emma, vrouw van de plattelandsdokter Charles Bovary. Ze heeft altijd gehunkerd naar een groots en meeslepend bestaan, maar beter dan middelmatig blijkt het niet te worden. Haar man is een ambitieloze sul en er is geen geld voor luxe uitspattingen. Zo nu en dan vangt Emma op een bal van vooraanstaande kennissen toch een glimp op van het leven dat ze zo begeert, maar dat draagt alleen maar bij aan haar onvrede wanneer ze weer thuis is. Met Charles.
'Op elke nieuwe woensdag zei ze bij het wakker worden: 'Och! Een week geleden...twee weken geleden... drie weken geleden was ik daar!''
Het moederschap en de verhuizing naar de grotere plaats Yonville blijken weinig glamour bij te kunnen dragen aan Emma's bestaan en ook haar man staat haar steeds meer tegen. Wanneer een patiënt door toedoen van dokter Charles een been verliest, groeit haar teleurstelling in hem uit tot pure walging. Ze knoopt een affaire aan met haar welgestelde buurman Rudolphe (iedereen heeft het door, behalve haar eigen man, týpisch Charles) en wanneer die haar weer aan de kant zet, legt ze het aan met de arrogante Léon. Ondertussen steekt ze zich in haar hang naar luxe spullen gigantisch in de schulden. Dit gaat niet goed aflopen.
Emma mag dan op het eerste gezicht niet bijster sympathiek overkomen, tieners kunnen haar karakter op waarde schatten. Ik spiegelde me aan haar tragiek, stelde mijn vrienden in mijn MSN-lijst daarvan op de hoogte. Ik was de enige niet. Lees wat Joost Zwagerman in zijn nawoord in de jongste uitgave erover schrijft: 'Niemand in de roman die haar werkelijk begreep en navoelde - maar gelukkig was ik daar dan, 15-jarige geest- en zielsverwant, opgroeiend in Alkmaar, een soort Yonville van Noord-Holland'.
Mijn jonge ik kreeg gelijk: het volwassen leven zou, bij tijd en wijle, ook tergend saai zijn. Al had ik toen met geen mogelijkheid kunnen bevroeden waarom. De pandemie viert binnenkort haar eerste verjaardag, hoewel het net zo goed de zesde of vierendertigste had kunnen zijn - iedere dag is immers praktisch gelijk aan de vorige. Ik deel mijn dagen in aan de hand van eetmomenten (ontbijt, post-ontbijt, snack, pre-lunch, etc.), dan heb ik tenminste nog een verzetje. Daar komt nog eens bij dat romantische uitstapjes ook niet tot de opties behoren omdat ik, in tegenstelling tot Emma en mijn voorspellingen, wel gelukkig getrouwd ben en dus helemaal geen zin heb in een of andere Léon in een paardenkoets. Zul je altijd zien.
Vert. Hans van Pinxteren. LJ Veen; 384 blz. € 20.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.