De ooievaar
Kester Freriks
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Conserve, cop. 2008 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 2643 |
31/12/2008
Protagoniste in deze zevende roman van Kester Freriks is de stokoude Julia Wensiez-Lankhorst, die samen met haar echtgenoot in Mariënlo leeft. Julia lijdt aan Alzheimer en haar spraakvermogen neemt snel af. Het dagelijks leven wordt meer en meer een strijd. Haar kinderen en echtgenoot zien met lede ogen aan hoe Julia steeds verder wegzakt. Haar man schaamt zich zelfs voor zijn vrouw, als ze weer eens verdwaald is of de namen van haar kleinkinderen niet meer herinnert. Ze weigert echter pertinent een opname in een tehuis, hoe vaak haar man ook probeert haar instemming te verkrijgen.
Met veel empathie schetst Kester Freriks de gedachtewereld van deze 74-jarige dame, die evenredig aan haar dementie haar eenzaamheid ziet toenemen. De dahlia's waar de titel naar verwijst staan symbool voor de gelukkigste periode in haar leven. Julia zoekt naar de juiste woorden om dat geluk van weleer te benoemen maar verdwaalt in haar eigen wereld, terwijl ? zoals ze zelf ergens opmerkt ? de stemmen in haar hoofd als vogels tegen de ruit vliegen. Af en toe neuriet ze oude liedjes of herinnert ze zich oude zegswijzen en uitdrukkingen van haar moeder. Toch ontwaart ze na verloop van tijd een beeld van haar schooljaren, haar huwelijk en haar moederschap van drie uit de kluiten gewassen zonen. Als haar man besluit dat een kunstschilder een portret van haar moet maken, krijgt ze letterlijk een verstild en roerloos alter ego. Het lijkt alsof haar eigen familie haar al symbolisch begraven heeft, terwijl ze in gedachten steeds weer naar haar jeugdjaren fladdert. Gehuld in een wit kleed en met zwarte handschoenen poseert ze tegen een zwarte achtergrond, en wacht ze schijnbaar apathisch op de penseelstreken van de schilder. Zwart-wit is een motief dat in deze herfstige roman wel vaker terugkomt, met uiteraard de sneeuw als ultiem symbool voor het grote vergeten.
Vrolijk word je niet van deze klaagzang over ouderdom en dementie. Kester Freriks' conclusie is ondubbelzinnig: dementerende mensen worden te vroeg afgeschreven. Zijn portret van een ontredderde ziel laat ondanks de milde en lyrische toon een bittere nasmaak achter. [Laurent Meese]
Drs. K. de Jong Ozn.
Deze roman beschrijft de ontwikkeling van de gedachtewereld en de gevoelens van Julia Wensiez-Lankhorst. Zij is opgegroeid in Sassenheim in de Bollenstreek en is getrouwd met een piloot, niet haar grote liefde. In de ontwikkeling van haar ouderdomsbeperkingen leeft zij in een wirwar van gedachten en herinneringen. Er komt een schilder op bezoek die een portret van haar gaat maken. In de gesprekken met hem ontrolt zich haar vroegere leven. Langzaam vlucht haar geheugen verder weg en komt zij meer op afstand van zichzelf te staan. Dit wordt afgewisseld met oplevingen in het heden en een confrontatie met wat er werkelijk met haar gebeurt. Ten slotte wordt zij opgenomen in Huize Lindelaan waar mensen belanden die in een nieuwe eigen wereld terecht zijn gekomen tot welke verder niemand toegang heeft. De roman heeft een zachte, inlevende en weemoedige toon. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.