Het rijk der kleine koningen : achter de schermen van het Europees Parlement
Derk Jan Eppink
Derk Jan Eppink (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds, 2006 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 333 EPPI |
31/12/2006
Derk Jan Eppink is een man met een zending. Deze trouwe medewerker en volgeling van Frits Bolkestein overtreft zijn mentor zo mogelijk nog in donkerblauw liberalisme en in zijn aversie voor socialisme en links. Eppink is een Neder-Belg met een gepassioneerde belangstelling voor de Belgische politiek. Hij is actief geweest als columnist voor 'NRC Handelsblad', 'De Standaard', 'De Tijd', 'Knack' en 'Menzo'. Dit boek bevat een keuze uit Eppinks commentaren, geschreven sedert het aantreden van paars-groen in België. Zelden kregen we een dergelijke venijnige hekel-bloemlezing onder ogen. Aanvankelijk is het amusant, maar door de herhalingen, grove overdrijvingen en ongerijmdheden slaat de verveling toe.
Eppink berijdt een aantal stokpaardjes. Federaal premier Verhofstadt is een praatvaar en klampt zich vast aan de macht door almaar toe te geven aan de socialisten. De Gucht is een papenvreter. De Waalse socialisten zijn cultuurimperialisten en leven nog in de tijd van Marx. Zijn felste banbliksems reserveert Eppink echter voor de vakbonden en de Vlaamse socialisten. In verband met de vakbonden laat hij zelfs het woord 'Sturmabteilung' vallen. België is een "vakbondsstaat" en naast de communautaire spanningen ziet Eppink de vakbondsmacht zelfs als een van de twee grote problemen van België. "Politiek correcte platformen", zoals het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding wil hij zelfs geheel afgeschaft zien. Steve Stevaert is niet zomaar een schijnheilig paterke, hij is een valse profeet, een vriendje van Fidel Castro en zelf ook een machtswellusteling die zich verbergt achter een mom van gemoedelijkheid. Hasselt wordt door zijn toedoen bestuurd "naar Oost-Duits model". Hasselt is "Havana aan de Maas", Oostende "Moskou aan de Noordzee" en Leuven "Tobbackgrad aan de Dijle".
Het journaille dan. In een vakblad las Eppink dat de Vlaamse journalisten voor 50 % SP.A stemmen en voor 30 % groen. Eppink vindt dat een aberratie. Zij zouden zo ingaan tegen de echte volkswil. Verder is het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang een fiasco. Het Vlaams Belang kan alleen vleugellam worden gemaakt door het met een cohesieprobleem op te zadelen en bij het beleid te betrekken. Dat daarbij onvermijdelijk een gedeelte van het Belang-programma in een akkoord moet worden opgenomen, is blijkbaar het vermelden niet waard. Voor het overige is er niet veel dat deugt aan het Belgische systeem "in permanente crisis".
Eppink schrijft dat hij wil prikkelen, boos maken zelfs, om het debat op gang te brengen. Maar je krijgt de indruk dat hij zichzelf in trance schrijft. Door te overdrijven schiet hij zijn doel voorbij en wendt hij de aandacht af van punten waar hij wel argumenten heeft, nl. over de multiculturele maatschappij, het energieprobleem en de noodzakelijke aanpassing aan de nieuwe politieke en economische verhoudingen op wereldschaal. In stijl sluit hij af met zijn eigen tien geboden voor een goed landsbestuur, maar veel schijnt hij daar zelf niet van te verwachten, want zijn vooruitzichten voor België zijn eerder apocalyptisch. [Robert Schoeters]
Redactie Vlabin-VBC
Dit boek bevat een keuze uit Eppinks columns over de paarse coalitie in België, geschreven tussen juli 1999 en september 2005. Tussen de stukjes voegt hij vaak duiding toe, bijvoorbeeld over de censuurdreiging waarmee hij te maken kreeg. Eppink schrijft dat hij wil prikkelen, boos maken zelfs, om het debat op gang te brengen. Zijn venijnige journalistiek is aanvankelijk amusant, maar door de herhalingen (onder andere stokpaardjes over Verhofstadt, Stevaert, de PS), grove overdrijvingen ('België is een vakbondsstaat') en ongerijmdheden slaat de verveling toe. Je krijgt de indruk dat Eppink zichzelf in trance schrijft. Daarmee wendt hij de aandacht af van de punten waar hij wel argumenten heeft, bijvoorbeeld over de multiculturele maatschappij, het energieprobleem en de globalisering. In stijl sluit hij af met zijn eigen tien geboden voor een goed landsbestuur, maar veel schijnt hij daar zelf niet van te verwachten, want zijn vooruitzichten voor België zijn eerder apocalyptisch. Sober vormgegeven.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.