Mijn levens : een reis in de tijd
Mark Eyskens
Mark Eyskens (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds, 2004 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : * 876 EYSK |
31/12/2004
Eyskens' eigen argumentatie voor zijn aarzeling om met zijn werk naar buiten te komen is in de hem bekende stijl ietwat hoogdravend. Hij vreest dat zijn poëzie zou kunnen worden "gepercipieerd als imagebuilding" en gaat er dus blijkbaar vanuit dat de bundel geslaagd is.
"De door mij beoefende literaire stijl is niet gemakkelijk", pretendeert hij bovendien in zijn proloog. En: "Je moet zuinig omspringen met het tonen van je gevoelens", weet hij nog, terwijl dat in de kunst uiteraard allerminst een conditio sine qua non is. Als de schroom waarover Eyskens spreekt zo universeel zou zijn, dan zouden we veel mooie literatuur nooit hebben gehad. Het gaat in deze bundel in tegenstelling tot wat de achterflap wil doen geloven dus zeker niet uitsluitend om gevoelsgedichten. Vaak zijn het beschrijvende portretten van historische plekken, tijdperken of personen vanuit weinig persoonlijke invalshoek: Stonehenge, Jan Palach, Hiroshima, Pessoa, Vasalis, de Lamartine, de vermoorde Zweedse Anna Lundh, de Egyptische beschaving.
De inleidingen bij (een groot deel van) de gedichten zijn doorgaans verklarend, meestal storend, en zouden veeleer uitzondering moeten zijn dan regel voor een dichter. Ze lijken vaak te wijzen op een angst om de boodschap niet verkocht te krijgen in de verzen zelf, of ze geven info die een poëzieliefhebber niet nodig heeft (Wie is Pessoa?) zodat het boek bedoeld lijkt om ook Jan (en Lies) met de Pet te bereiken. Maar daarvoor zijn de verzen dan weer veel te zwaar, de retoriek te vol van bombast. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken schrijft Eyskens klassieke (AABB of ABAB) verzen, gescandeerd, en met veel woordherhaling. Behalve de korte gedichten zijn ze breedsprakerig, gebeurt er weinig, en wordt er dus weinig gezegd met veel woorden.
De kortste gedichten zijn de sterkste, met een enkele uitschieter als 'Wat bloed', zonder twijfel omdat de gevoelsmens hier de gesloten erudiete academicus in een onbewaakt moment naar de achtergrond weet te verdrijven. De bundel heeft zijn grote verzen -- "Het witte kistje, net een schoendoos groot, verkleinwoord van de grote dood" uit 'Las Pinjas', een gedicht over kindersterfte in ontwikkelingslanden, is zo'n groots moment -- maar er zijn er te weinig om van een overtuigende bundel te kunnen spreken, laat staan van een ontdekking. Te veel gedichten zijn bleek, mager en nog niet rijp. 'De dag is moe' is zo'n voorbeeld van beginnersgekunstel. De bewerking van 'I did but see you passing by' is klad, en alhoewel dat de bedoeling was: work in progress, nog niet klaar voor publicatie.
Tussendoor krijgt de lezer ook nog enkele flarden flauwe, en bovendien bijwijlen misplaatste, politieke lessen op het bord. Dat een groene partij eigenlijk niet nodig is, hoe Saddam een onmens werd, een denkbeeldige toespraak van een denkbeeldige eerste minister, Europa's groeipijnen. Leuk voor De Laatste Show misschien, maar geen plaats waardig in het poëzielandschap. Nu is het wel een huidige trend om de (pogingen tot) kunst van bekende koppen een doodsteek te geven, maar mijn balans op het eind van deze bundel is de volgende: Mark Eyskens is een gearriveerd academicus en politicus, maar als schrijver is hij er (nog) niet. Want dát kost bloed, zweet en tranen. Misschien moet hij de volgende keer toch wat minder zuinig omspringen met gevoelens, want dat de man heel wat te vertellen heeft, wil ik best geloven. Mark Eyskens is aan het eind van zijn politieke carrière, maar aan het begin van zijn schrijversloopbaan. Als hij dat wil tenminste, want wel meer BV's houden het op één uitstapje. [Koen Van de Wiele]
Drs. J. Kleisen
In een politicus schuilt zelden een dichter. Eyskens, oud-premier van België, vormt hier een uitzondering. In deze bundel geeft hij een tachtigtal gedichten van zijn hand uit. Het zijn reflecties op belevenissen en gevoelens. Dit, en de eenvoud van de vertolking ervan, maakt ze verstaanbaar voor een groot publiek: we herkennen er onze eigen gevoelens en emoties in. Dikwijls hebben de gedichten betrekking op gebeurtenissen die hem raakten, zoals de zelfdoding van Jan Palach, de moord op Anna Lindh, een aardbeving of het sterven van een goede vriend, op mensen die hem roerden, zoals Pessoa en Elsschot, of die zijn weerzin wekten, zoals Saddam Hoessein. Maar ook de natuur laat hem niet onberoerd, de wind, de regen, de zee, zijn tuin. Hij blijkt over een filosofische levenskijk te beschikken, maar hij geeft hier uiting aan zonder schijn van high-brow-intellectualisme; hij houdt ervan met woorden te spelen. Vaak laat hij een gedicht vooraf gaan door informatie waarin hij vertelt wat hem tot dat gedicht bewoog.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.