Buurtkinderen : gedichten
Arjen Duinker
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 2002 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : DUIN |
31/12/2002
Arjen Duinkers poëzie is van een onbegrijpelijke eenvoud. In een taal die soms aan een kinderlijk naïeve geest ontsproten lijkt, roept hij werelden op waarin we des te dieper verdwalen naarmate we meer moeite doen ons er redelijkerwijs in te oriënteren. We raken er niet wijs uit. De logische en categoriserende functies van onze hersenen, zo stel ik het me voor, springen voortdurend op rood en toeteren in het rond. Maar wie de tijd neemt om het rumoer van zijn helverlichte rede te laten uitrazen en zich vrolijk mee laat drijven in de associatieve woordenstroom van de dichter, zal deze poëzie op zijn waarde weten te schatten.
Dat Duinker geen poëzie schrijft zoals we die gewend zijn, is in Misschien vier vergelijkingen duidelijker dan ooit. Wat de vorm betreft lijkt de bundel zelfs eerder op een experimentele theatertekst dan op een traditionele gedichtenverzameling. Zo maken we kennis met vier personages, die elkaar van repliek dienen of in monologen zichzelf trachten te karakteriseren. Dat levert vier verschillende werkelijkheidsbelevingen op, vier manieren om de wereld te bekijken, maar uiteindelijke inzichten of syntheses hoef je niet te verwachten: "Alle ingewikkeldheden komen bijeen! / Alle onbegrip is met vier vermenigvuldigd!" Een hopeloos klinkende uitroep, maar het wanhopige denken wordt bij Duinker altijd gepareerd door de intensiteit van de concrete ervaring. "Zie dan toch hoe geweldig de wind tekeer kan gaan!", volgt dan ook al even exclamatief. In deze verzen waait de wind voortdurend naar alle kanten; kurkdroge vaststellingen worden afgewisseld door euforische waarnemingen, zintuiglijke beelden haken zich onverwachts aan een abstractum vast, en een met veel aplomb uitgesproken bevestiging wordt met veel plezier meteen ontkend. "Wat hoor ik graag verschillende antwoorden, / Antwoorden die zich bewegen en antwoorden die slapen, / Antwoorden met directe tekens en antwoorden zo vaag / Dat ze bijna dromen zijn ... Arjen Duinker is er in deze bundel opnieuw in geslaagd om de ongekende diversiteit en de paradoxale aard van de werkelijkheid recht te doen, om al die vragen die ze ons domweg niet stelt passend te vertalen in even geheimzinnig simpele 'antwoorden die niet antwoorden'. [Koen Van Baelen]
Albert Hagenaars
Weinig hedendaagse dichters hebben zo'n direct herkenbaar instrumentarium als Arjen Duinker (Delft, º1956). Zijn 7e bundel draagt een titel die al te denken geeft en die de inhoud wil overkoepelen: 4 afdelingen met lange, vnl. doorlopende gedichten. Opvallend is het belang dat hij aan mededelingen geeft en de repeterende maar licht variërende wijze waarop hij ze presenteert. Hij isoleert zijn objecten en brengt ze in telkens andere constellaties onder. Mede daardoor kent zijn werk toch een stromend karakter. Hoewel hij van de waarneembare werkelijkheid uitgaat, een uiterst sobere zegging nastreeft en wars van beeldspraak is, vormen zijn tegelijk heldere en mysterieuze teksten een wereld op zich waarin de verwondering een grote rol speelt. Deze gedichten, ook te zien als filosofische exercities, zijn niet te benaderen vanuit de bekende referentiekaders. Van het begin tot het einde word je geprikkeld een eigen leeshouding aan te gaan. Dat de associaties van de maker niet die van de lezer zijn maakt wezenlijk niet uit, het gaat om het spel. Al bij al bijzonder werk, én mooi!
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.