Dood van een leraar : roman
Cyrille Offermans
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij De Arbeiderspers, © 2024 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : OFFE |
Elma Drayer
2/ei/04 m
Met een schrijfdrift die bewondering afdwingt, timmert criticus en essayist Cyrille Offermans (1945) al zo'n halve eeuw aan zijn oeuvre. In het onlangs verschenen Een koord boven de afgrond bundelt hij artikelen uit de tweede helft van 2021 en uit 2022, aangevuld met dagboekachtige notities, reisverslagen, een enkele (jeugd)herinnering. Alles bij elkaar maar liefst zo'n 600 pagina's tekst in druk.
Het is Offermans' derde journaal, zoals hij het genre zelf heeft gedoopt. En ook ditmaal laat hij zich kennen als een cultureel omnivoor. Het zwaartepunt ligt bij de letteren, maar net zo makkelijk schrijft hij over film, muziek en beeldende kunst. Daarnaast vindt hij van alles over de actualiteit, maar die opinies neigen nogal eens naar voorspelbaarheid. Ik had althans heel best kunnen leven zonder zijn tirades tegen de verderfelijke Mark Rutte en het idem neoliberalisme, zonder overpeinzingen over de oorlog in Oekraïne die 'als een inktzwarte wolk' boven alle gebeurtenissen hangt. Offermans' kracht schuilt in zijn goed onderbouwde uiteenzettingen over kunst en literatuur.
Het best bevallen mij de langere essays, bijvoorbeeld dat over de Noorse schrijver Knut Hamsun. Of dat over professionele vervalsers in de schilderkunst. 'Hoewel vrijwel alles wat wij doen en denken ons is voorgedaan door anderen, bewust en vooral onbewust, staat nadoen nog altijd, of liever: meer dan ooit, in een kwade geur.' Het thema brengt hem tot behartigenswaardige observaties over imitatie en originaliteit, kunst en vakmanschap.
Maakt Offermans zich boos, dan geeft dat z'n soepele pen extra zwier. Dat is onder meer het geval als hij schrijft over de roman Jaag je ploeg over de botten van de doden van Nobelprijswinnares Olga Tokarczuk, waarin de 'slappe, overbodige, al te voorspelbare zinnen' en de 'astrologische kitsch' hem vreselijk ergeren.
Sowieso is hij allergisch voor wat je de kleren van de keizer kunt noemen. Zo constateert hij dat de individuele kunstenaar zoetjesaan uit de mode raakt - zie de Documenta in Kassel in 2022, waar kunstenaarscollectieven domineerden die zich sterk maakten voor het verbeelden van 'posthumane, niet antropocentrische werelden', 'niet uitbuitend, niet hiërarchisch, maar radicaal inclusief'. Offermans: 'Dat klinkt mij, bij alle goede bedoelingen, nee, juist vanwége al die goede bedoelingen, te pastoraal, te vastbesloten positief, te al lang achterhaald en overwonnen in de oren.'
Is hij enthousiast, dan kan hij evenzeer op dreef raken. Soms verleidt hij je zelfs tot eindeloos googlen. Hoe zouden die poppen van Bauhausarchitecte Alma Buscher eruit hebben gezien? Waar ligt de zo smakelijk beschreven Buitenplaats Kasteel Wijlre aan wiens eigenaar hij een in memoriam wijdt? Echt goeie critici weten je bovendien nieuwsgierig te maken naar auteurs die je tot nog toe waren ontgaan. Dankzij Offermans' aanstekelijke essay over de Italiaanse schrijfster Elsa Morante staat zij op m'n virtuele leesverlanglijstje bovenaan.
De Arbeiderspers; 616 pagina's; € 32,50.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.