De halfbroer
Nicolien Mizee
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Nijgh & Van Ditmar, 2019 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : SPANNEND : MIZE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Nijgh & Van Ditmar, 2019 |
VOLWASSENEN : ROMANS : MIZE |
Veerle Vanden Bosch
em/ov/08 n
Judith, Juut voor de vrienden, is 45 en net getrouwd - maar ze is al snel van haar roze wolk afgedonderd: haar Thijs kreeg drie maanden na hun trouwdag een hartaanval. En revalideren is lastig als je buren aan het verbouwen zijn. Juuts zus Cora brengt redding: ze huurt een boswachtershuisje op landgoed Groenlust, waar ze samen met Thijs en Cora's man Ab de zomer zullen doorbrengen. Laat dat landgoed net bewoond zijn door twee jeugdvriendinnen van de zussen met hun demente moeder. Moord op de moestuin neemt een lange aanloop, maar zodra je met het gezelschap op Groenlust bent gearriveerd, krijg je het gevoel dat je in een aflevering van Midsomer Murders bent beland: een verwaarloosd landgoed waar een vloek op rust, spanningen tussen de eigenaars en de volkstuiniers die er hun stekje hebben - kleurrijke figuren die ook onderling meer dan één eitje met elkaar te pellen hebben. Er wordt gegluurd, geroddeld en gemanipuleerd dat het een aard heeft en er valt hier en daar een dode. Mizee heeft zich duidelijk geamuseerd met het schetsen van haar personages en hun onderlinge verwikkelingen. Moord op de moestuin zou een ongecompliceerde detective zijn als er niet haar geheel toon was: ze lardeert haar verhaal met laconieke zinnetjes: 'Zijn stem was licht, onvast, als een vlinder in de storm', merkt Juut op als ze het gezang aanhoort dat een spreker aanheft bij een begrafenisplechtigheid - 'Ik was altijd diep onder de indruk van misplaatst zelfvertrouwen'. Dat maakt de lectuur van Moord op de moestuin prettig ontregelend. Het is een vermakelijke, soms wat te kabbelende goodread die niet in poleposition staat om de Bookspot Literatuurprijs te winnen.
Nijgh & Van Ditmar, 240 blz., 20,99 € (e-boek 11,99 €).
Haro Kraak
rt/aa/02 m
Elke vijf jaar herleest Nicolien Mizee het gehele oeuvre van Agatha Christie, de suspensekoningin die begin twintigste eeuw dik zestig detectives en zes romans schreef. Vooral de gewoonte van Christie nooit te oordelen over haar personages, vindt Mizee (54) heerlijk. Na vijf veelgeprezen romans en twee bundels van haar beroemde 'Faxen aan Ger', waarin ze haar nimmer antwoordende docent scenarioschrijven Ger Beukenkamp vertelt over wat haar bezighoudt, vond ze het tijd voor een eigen, uiterst Mizee-esque detective, Moord op de moestuin.
Uit de gereedschapskist van Christie leende ze een moord, een gesloten, ogenschijnlijk braaf-burgerlijk biotoopje bewoond door een overzichtelijk aantal verdachten, met ieder hun moordzuchtige motieven, meerdere plotwendingen en een verteller die geen moreel oordeel velt over deze figuren. Daaraan voegde ze enkele typische Mizee-elementen toe: een onaangedane en haast laconieke toon, vileine humor, licht absurdisme en een wat naïeve hoofdpersoon die schrijver is en in alle opzichten op Mizee lijkt.
Sla de binnenflap open en zie daar een vrolijk geïllustreerde plattegrond van de plaats delict, landgoed Groenlust. Dankzij de socialistische inborst en een spirituele ontwaking van de voormalige landheer werd een deel van het land in erfpacht aan een volkstuinvereniging geschonken. Voor een symbolische gulden per jaar huren tuiniers er een lapje grond. De huidige eigenaren - zussen Fiep en Anne, wier vader Friso jaren geleden spoorloos is verdwenen - zien hen het liefst vertrekken, om de boel te kunnen verkopen.
Hoofdpersoon Judith belandt hier omdat haar man Thijs drie dagen na hun bruiloft een hartaanval kreeg en 'hele dagen roerloos in een stoel' zat. Om het herstel te bespoedigen, zoeken Thijs, Judith, haar zus en zwager de rust van een zomerhuisje op het landgoed van oude vriendinnen Fiep en Anne. De volkstuintjes op hun grond worden bestierd door excentrieke figuren die allerlei vetes uitvechten, wat Mizee de mogelijkheid geeft met veel vertelplezier de menselijke onhebbelijkheden te ontleden.
Onderling praten de personages veel over tuinieren, vogels en koken, maar wie niets met saffraanperen of groene spechten heeft, kan vertrouwen op een flinke dosis spanning, grappen en fijnzinnige psychologische analyses. Zo blijft het Judith verbazen 'hoe zelfs intelligente mensen bleven steken in die éne groef: waarom moet mij dit overkomen?'. Over een man die vals zingt tijdens een uitvaart merkt ze op: 'Ik was altijd diep onder de indruk van misplaatst zelfvertrouwen.'
Stuk voor stuk vertellen de tuiniers hun levensverhaal aan de nieuwsgierige Judith, die zich ook in een tuintje heeft laten lullen. 'Je mag het nooit in een boek zetten', is een zinnetje dat in verschillende gedaantes terugkomt in, precies, het boek.
Sinds ze gehuwd is, is Judith 'haar gave', het schrijven, verloren. Wel reflecteert ze geregeld op de personages en plotlijnen van het verhaal dat zich voor haar ogen voltrekt, een laag metafictie die net genoeg verwarring zaait om niet vermoeiend te zijn. Zo moet elk personage een 'Grote Wil' en een 'Grote Angst' hebben. Voor Judith: de angst uitgelachen te worden. Maar wat is haar wil?
Of het haar wil is, blijft onduidelijk, maar Judith fungeert als katalysator en onderzoeker. Bij toeval vindt ze, ergens in het bamboebos verscholen, een schedel. Zelf herkent ze de doodskop niet, maar als ze hem - typisch Judith - plompverloren in de slaschaal legt na het eten, roept Anne verschrikt: 'Pappie!' Inderdaad, de verdwenen landheer, oom Friso. Niet snel daarna zijn er rechercheurs in het spel, die vragen stellen waardoor Judith telkens in de lach schiet.
Een echte whodunit wil het boek niet worden, maar de vaart zit er na deze ontdekking in, en de spaarzaam gedoseerde beeldspraak en terloopse levenswijsheden zijn raak. 'De natuur vorderde ons terug, overpeinsde ik. We bloeiden kort en dan verdorden we, gingen we rimpelen, kregen we last van schimmels en woekeringen; we begonnen te vergroeien en uiteindelijk dekte de aarde ons toe.'
Ondanks het 'hoge mortaliteitscijfer' op het landgoed, zoals Thijs op een gegeven moment nonchalant opmerkt, blijft Moord op de moestuin een lichtvoetige detective waarin veel gewroet wordt in de aarde en onze aard.
****
Nijgh & Van Ditmar; 240 pagina's; € 20,99.
Alice Grob
Om haar kersverse herstellende echtgenoot uit de herrie van de stad te halen, huurt Judith een boswachtershuisje op het landgoed van vrienden. Daar hoort een volkstuincomplex bij, waar ze een perceel huurt. De wederwaardigheden van de landgoedbewoners, de verhoudingen tussen de tuinhuurders, gelardeerd met informatie over planten en koken, vormen de hoofdmoot. Pas laat komt de moord ter sprake, die natuurlijk door Judith wordt opgelost. Het is een wat tam verhaal maar vol humor en psychologische analyses en met een Agatha-Christie-achtige oplossing. Mizee heeft haar eigen fanclub; dit boek werd uitgekozen als Boek van de Maand Februari door het boekenpanel van DWDD. Mizee (1965) schreef eerder succesvolle boeken en is columniste o.a. bij Zin.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.