Moord op de moestuin
Nicolien Mizee
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Van Oorschot, 2021 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : MIZE |
C.C. Oliemans
Net als in de eerdere drie bundels* faxen (brieven) aan scenarioschrijver Ger Beukenkamp draagt de ik-figuur hier dezelfde naam als de schrijfster (1965), maar zij mag misschien niet met haar vereenzelvigd worden. Inmiddels wordt haar eerste roman 'Voor God en de Sociale Dienst' bijna gepubliceerd, en dat zou haar een plezier moeten doen, maar de teneur van deze bundel is niet wezenlijk anders dan die van de voorgangers. De ik-figuur heeft nog altijd moeite met de oppervlakkigheid en de onvoorspelbaarheid van andere mensen, ze is nog altijd extreem gesteld op haar onafhankelijkheid, ze put nog altijd troost uit het werk van Vincent van Gogh en Gerrit Achterberg, en nog altijd werken haar ouders elkaar en hun dochters op even pijnlijke als hilarische wijze op de zenuwen. Gelukkig heeft de ik-figuur nu de steun van haar therapeut, het 'Orakel', en wellicht dat literair succes haar in staat kan stellen om haar soms verafschuwde bijbaantje als tekenmodel nu definitief vaarwel te zeggen. Een afwisselend schrijnend en grappig (zelf)portret, altijd openhartig en goed geschreven.
Rob Schouten
i /ul/24 j
Lezers weten wat ze aan Nicolien Mizees Faxen aan Ger hebben, in dit geval het vierde deel Hoog en laag springen: het zijn de welbespraakte, onderhoudende, geestige overwegingen van een eigenwijze en recalcitrante vrouw, 'licht autistisch' oppert ze zelf ergens. En verlegen, waardoor haar gedachten waarschijnlijk beter tot z'n recht komen op papier dan in de werkelijkheid. En dat voedt juist weer deze teksten, want Mizee, de onvervalste hoofdpersoon in deze faxen uit de jaren 1999/2000, staat niet gemakkelijk in het leven: 'Ik schrijf omdat ik tegenwicht moet bieden aan alle onzin die ik de hele dag om mij heen hoor'.
Eigenlijk twijfelt ze aan weinig, maar ze loopt voortdurend tegen verwachtingen van de buitenwereld aan, of ze nu huursubsidie moet aanvragen of met de lui van de schildersclub waarvoor ze model staat, moet omgaan. De gewone, alledaagse wereld is haar al gauw te veel: 'beetje lopen, koffie, krant, schrijven, poseren of bij Louise, en zo nu en dan die paar mensen spreken die erbij horen. Veel meer moet er niet gebeuren. Anders raak ik de kluts kwijt', schrijft ze.
Maar de wereld wil meer van haar, vooral haar moeder en haar geliefde Louise, waarmee ze in voortdurende conflicten leeft, maar die ze ook nooit helemaal opgeeft want op een gekke manier lijkt Mizee ook wel verslaafd aan haar gevechten met de buitenwereld. Al gelooft ze tegen beter weten in in 'universele redelijkheid', zoals ze het ergens noemt, ze houdt evenzeer van 'de vreemdheid der dingen'. Deze frictie voedt haar faxen die ze om de zoveel dagen aan Ger (Beukenkamp, haar voormalige docent scenarioschrijven) stuurt en die een soort dagboeken zijn, te meer daar Ger als een soort God nooit reageert en dus kan ze alles bij hem kwijt. Ze spreken zo nu en dan af, maar dan gaat het er heel anders, praktischer toe, ze gaat bijvoorbeeld bij hem schilderen: 'Zorg voor krabber, plamuur en plamuurmes'.
De Nicolien Mizee uit deze teksten is een onhandige vrouw die haar frustraties de vrije loop laat en dat op bijzonder humoristische wijze doet. Het is allemaal hoogstpersoonlijk (van de objectiviteit van een schrijver als Flaubert moet ze niks hebben, de gepassioneerde, persoonlijke brieven van Van Gogh vormen juist een bron van inspiratie), kritisch en soms geërgerd maar toch altijd overgoten met een dikke saus 'menselijk tekort'. Er zullen weinig lezers zijn die zichzelf niet geregeld in haar sores herkennen.
In dit vierde deel komen de ruzie met haar moeder, de scheiding van Louise, het opzeggen van haar modellenwerk uitgebreid aan de orde, naast dagelijkse ongemakken en soms wat geluksmomenten. Alles onverbeterlijk grappig en invoelbaar, bijvoorbeeld als ze wat dates afzegt: 'Als ik iets organiseer, heb ik meteen het vreselijke gevoel verantwoordelijk te zijn voor die ander en dat is een last die voor mij niet te dragen is. Het idee dat die twee vrouwen helemaal uit Groningen en Leeuwarden zouden moeten komen, vond ik al niet te doen. Het was weliswaar hun keuze, maar toch kon ik de gedachte bijna niet aan. Ik ging ze lekker allebei weer afbellen. Ik verzon wel iets anders. Op het moment dat ik dat bedacht, voelde ik me zo onbeschrijfelijk opgelucht dat er gewoon geen woorden voor zijn.'
Waar het bij Mizee met al haar problemen en probleempjes aan ontbreekt, is faustische zelfverbetering, ze wil en kan zichzelf niet veranderen. Gelukkig maar.
Van Oorschot; 442 blz. € 25.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.