Grafisch ontwerper Juan Vidaurre haalde gebruiksvoorwerpen uit hun dagelijkse context en transformeerde ze tot dieren. Zo wordt een kurkentrekker een uil, een schakelaar een pinguïn en een schoen met hak een specht. Schrijver Xosé Ballesteros bedacht voor elk dier een bijzondere naam: een samensmelting van het dier en het voorwerp waarvan het dier gemaakt is. De kurkentrekker-uil wordt een 'nachtopener', de schoen-specht een 'spoen', enz.
Warschau, eind de jaren dertig, begin de jaren veertig. In de Krochmalnastraat 92 staat het weeshuis van Dokter Korczak. Eén van de wel 200 kinderen in het weeshuis heet Blumka. Zij vertelt in haar dagboek in woord en in beeld over het leven en over de andere kinderen in het weeshuis. Over Zygmus die altijd honger heeft en zelfs levertraan lekker vindt en Pola die een erwt in haar oor stopte en Szymek die de meeste uien kan pellen. En natuurlijk vertelt ze ook over ‘Onze Dokter’ die vindt dat je kinderen de waarheid moet vertellen, dat kinderen even belangrijk zijn als volwassenen, dat jongens af en toe – als het echt niet anders kan – mogen vechten en nog zoveel meer. Tot de oorlog uitbreekt en Blumka niet langer in haar dagboek kan schrijven.
Vorrei avere betekent 'Wat ik zou willen hebben…'. Op elke pagina wenst het ik-personage zich een bijzondere eigenschap van telkens een ander dier. Wie zou niet, net zoals de zwarte panter, ongezien willen sluipen in de donkere nacht? Of net als de wilde gans zijn vleugels uitslaan in de herfst, en warmere oorden gaan opzoeken?
'Men zegt dat er in een land ooit een koning woonde die drie zoons had', zo begint Het sprookje van Blanke-Moor. Op een dag krijgt de koning een brief van zijn broer, de Groene Keizer. Deze is oud en ziek en vraagt de koning één van zijn zonen te sturen om hem op te volgen. De drie zonen wagen hun kans, maar alleen de jongste, Blanke Moor, raakt voorbij de eerste hindernis. Dat is voor Blanke Moor het begin van een avontuurlijke tocht naar het rijk van de Groene Keizer. In Roemenië is Harap Alb een echte klassieker: Ion Creanga schreef het sprookje in 1877 en tot op de dag van vandaag kent vrijwel elk Roemeens kind het.
Een dromedaris vertelt. Over zijn zwijgzame land van zon en zand. Over zijn vacht vol stof en het trage ritme van de woestijn. Over het kind dat hij op een dag plots ontmoet en hoe ze elkaar over hun wereld en hun dromen vertellen. De verhalen van het kind verbreden de horizon van de dromedaris: zijn wereld wordt groter, kleurrijker, minder stoffig. En de woorden van de dromedaris troosten het kind.
Korte, gevatte verhaaltjes. Bij elk verhaal hoort een gedicht over hetzelfde thema. In het openingsgedicht vertelt de ik-figuur in geuren en kleuren over de grootste wonderen die hij met zijn eigen ogen zag. Alleen wie erin gelooft, zal erover horen.
In dit vrolijke ABC-boek ontdekken kinderen het Russische alfabet op een speelse manier aan de hand van beroepen. Op elke pagina vind je een letter, een kort rijmpje over een beroep dat met deze letter begint en een paginagrote illustratie. Door in de illustraties naast de beroepen ook andere woorden die met dezelfde letter beginnen te verwerken, creëert illustrator Olejnikov een grappig, soms knotsgek universum.
