Borges zag zichzelf niet in de eerste plaats als prozaschrijver, en ook niet als essayist, maar als dichter. Vooral in de laatste dertig jaar van zijn leven schreef hij graag poëzie. Niet alleen omdat hij langzaam blind werd en tijdens zijn schrijven veel meer op zijn geheugen en op kortere geschriften aangewezen was, maar ook omdat poëzie hem de mogelijkheid gaf persoonlijker te zijn dan proza. Verzameling van al zijn poëzie, ongeveer vijfhonderd gedichten in totaal.
