Twee kinderen gaan met hun moeder op uitstap. Ook van de partij is mama’s reuzengrote tas. Die herbergt werkelijk alles wat de kinderen nodig hebben: schone kleren, zalf en pleisters, een boek ter ontspanning, een hapje en een drankje. En de tas kan meer! Tijdens een woelige boottocht zichzelf omtoveren tot een reusachtig zeil bijvoorbeeld, zodat de boot met passagiers weer veilig de haven kan bereiken. Wat een geweldige tas. Of… wat een geweldige mama?
Vorrei avere betekent 'Wat ik zou willen hebben…'. Op elke pagina wenst het ik-personage zich een bijzondere eigenschap van telkens een ander dier. Wie zou niet, net zoals de zwarte panter, ongezien willen sluipen in de donkere nacht? Of net als de wilde gans zijn vleugels uitslaan in de herfst, en warmere oorden gaan opzoeken?
Een dromedaris vertelt. Over zijn zwijgzame land van zon en zand. Over zijn vacht vol stof en het trage ritme van de woestijn. Over het kind dat hij op een dag plots ontmoet en hoe ze elkaar over hun wereld en hun dromen vertellen. De verhalen van het kind verbreden de horizon van de dromedaris: zijn wereld wordt groter, kleurrijker, minder stoffig. En de woorden van de dromedaris troosten het kind.
Korte, gevatte verhaaltjes. Bij elk verhaal hoort een gedicht over hetzelfde thema. In het openingsgedicht vertelt de ik-figuur in geuren en kleuren over de grootste wonderen die hij met zijn eigen ogen zag. Alleen wie erin gelooft, zal erover horen.
In Walk this world nodigt de auteur je uit om op één dag de hele wereld rond te reizen. Je vertrekt ’s ochtends in New York en je komt er ’s avonds weer toe. Daartussen bezoek je tien plekken: een stad, een land of een werelddeel. De grote, vintage-achtige illustraties vullen telkens een dubbele pagina en typeren de plek. Flapjes nodigen uit om achter deuren en ramen te gluren, korte versjes vullen de illustraties aan.
Warschau, eind de jaren dertig, begin de jaren veertig. In de Krochmalnastraat 92 staat het weeshuis van Dokter Korczak. Eén van de wel 200 kinderen in het weeshuis heet Blumka. Zij vertelt in haar dagboek in woord en in beeld over het leven en over de andere kinderen in het weeshuis. Over Zygmus die altijd honger heeft en zelfs levertraan lekker vindt en Pola die een erwt in haar oor stopte en Szymek die de meeste uien kan pellen. En natuurlijk vertelt ze ook over ‘Onze Dokter’ die vindt dat je kinderen de waarheid moet vertellen, dat kinderen even belangrijk zijn als volwassenen, dat jongens af en toe – als het echt niet anders kan – mogen vechten en nog zoveel meer. Tot de oorlog uitbreekt en Blumka niet langer in haar dagboek kan schrijven.
Grafisch ontwerper Juan Vidaurre haalde gebruiksvoorwerpen uit hun dagelijkse context en transformeerde ze tot dieren. Zo wordt een kurkentrekker een uil, een schakelaar een pinguïn en een schoen met hak een specht. Schrijver Xosé Ballesteros bedacht voor elk dier een bijzondere naam: een samensmelting van het dier en het voorwerp waarvan het dier gemaakt is. De kurkentrekker-uil wordt een 'nachtopener', de schoen-specht een 'spoen', enz.
Boek in harmonicavorm, waarvan de pagina's zich tot één lange strook ontplooien. Je kan het boek in twee richtingen openen (en lezen). Vandaar komt ook de dubbele titel. Lees je het boek in de ene richting, dan toont het een lange strook met enge, griezelige figuren. Op de 'aangenamere' achterkant vertelt een kind dan weer over geuren, telkens gekoppeld aan een gezellige thuissituatie. De illustraties zijn kleurrijk, paginavullend en ze vloeien in elkaar over. Bij de illustraties staat een korte tekst.
