Ook in Turkije kunnen de winters koud en guur zijn. En dan is het moeilijk voor de dieren om iets eetbaars te vinden. Dat ervaart ook het konijn uit Kirmizi elma. Op een koude, besneeuwde winterdag ziet het tot zijn grote vreugde een grote, rode appel hangen. Maar hoe het konijn ook springt, tot bij de appel raken lukt hem niet. Hij krijgt de onverwachte hulp van de veldmuis, de vos en de beer. Alleen jammer dat de vos moet niezen…
Vorrei avere betekent 'Wat ik zou willen hebben…'. Op elke pagina wenst het ik-personage zich een bijzondere eigenschap van telkens een ander dier. Wie zou niet, net zoals de zwarte panter, ongezien willen sluipen in de donkere nacht? Of net als de wilde gans zijn vleugels uitslaan in de herfst, en warmere oorden gaan opzoeken?
Een kano vertelt. Hoe hij eerst een boom was en alle dieren in het bos hielp. Hoe hij steeds vaker mensen in het bos zag die bomen omhakten. Hoe hij op een dag zelf aan de beurt was en na uren kappen languit op de grond lag, niet langer de trotse reus die hij ooit was geweest. Hij vertelt over zijn dagenlange reis: van het regenwoud in het noorden naar de kust in het zuiden. Over de andere kano's die hem welkom heten en de mensen die hem goed verzorgen en met respect behandelen. Nooit is de kano boos of verbitterd over zijn lot: hij ziet het als een voorrecht om de mens te mogen helpen.
Korte, gevatte verhaaltjes. Bij elk verhaal hoort een gedicht over hetzelfde thema. In het openingsgedicht vertelt de ik-figuur in geuren en kleuren over de grootste wonderen die hij met zijn eigen ogen zag. Alleen wie erin gelooft, zal erover horen.
In woord, maar vooral in beeld, toont dit boek wat er in één enkele seconde op de hele wereld gebeurt. Kleine, uit het leven gegrepen gebeurtenissen, zoals een sinaasappel die uit een boom valt, een jongen die leert fietsen of een auto die in de file staat, worden afgewisseld met spannende, niet-alledaagse situaties: een lift blokkeert, een schip vecht tegen de storm, honden voelen een aardbeving.
'Men zegt dat er in een land ooit een koning woonde die drie zoons had', zo begint Het sprookje van Blanke-Moor. Op een dag krijgt de koning een brief van zijn broer, de Groene Keizer. Deze is oud en ziek en vraagt de koning één van zijn zonen te sturen om hem op te volgen. De drie zonen wagen hun kans, maar alleen de jongste, Blanke Moor, raakt voorbij de eerste hindernis. Dat is voor Blanke Moor het begin van een avontuurlijke tocht naar het rijk van de Groene Keizer. In Roemenië is Harap Alb een echte klassieker: Ion Creanga schreef het sprookje in 1877 en tot op de dag van vandaag kent vrijwel elk Roemeens kind het.
Warschau, eind de jaren dertig, begin de jaren veertig. In de Krochmalnastraat 92 staat het weeshuis van Dokter Korczak. Eén van de wel 200 kinderen in het weeshuis heet Blumka. Zij vertelt in haar dagboek in woord en in beeld over het leven en over de andere kinderen in het weeshuis. Over Zygmus die altijd honger heeft en zelfs levertraan lekker vindt en Pola die een erwt in haar oor stopte en Szymek die de meeste uien kan pellen. En natuurlijk vertelt ze ook over ‘Onze Dokter’ die vindt dat je kinderen de waarheid moet vertellen, dat kinderen even belangrijk zijn als volwassenen, dat jongens af en toe – als het echt niet anders kan – mogen vechten en nog zoveel meer. Tot de oorlog uitbreekt en Blumka niet langer in haar dagboek kan schrijven.
