In Ochtenden laat Donald Niedekker de vroege morgen spreken, ruim een jaar omspannend, van herfst tot herfst. Vogels, slakken, het steeds wisselende licht, koeien, mist, de regen – ze krijgen hun plek en rol in een decor van bosrand, weide en duinen, gevat in miniaturen met een kristalheldere poëtische verstilling.
Herinneringen van de schrijfster aan gebeurtenissen in haar leven die betekenis lijken te hebben omdat ze iets onthullen over haar persoonlijke ontwikkeling.
