Een Tsjechische ingenieur vlucht in 1939 naar Parijs uit angst om gearresteerd te worden en moet drie jaar later onderduiken; in een brief aan zijn vrouw geeft hij uitleg en schrijft hij over de vragen waarmee hij worstelt.
Een reconstructie van het leven in het vluchtelingenkamp Moria. Een helse plek en een allegorie voor de monsterachtige migratiepolitiek. September 2020. Twee enorme branden vernietigen het vluchtelingenkamp Moria op het Griekse eiland Lesbos. Advocate Marie Doutrepont ging er in 2017 vrijwillig aan de slag. "De enige vraag waarop we een antwoord moesten krijgen", schrijft ze, "was niet óf Moria in de fik zou gaan, maar wanneer. En wij, die getuigen waren geweest van wat dat monsterachtig versterkte kamp in feite was en van hoe Europa het inzette om kandidaat-vluchtelingen te waarschuwen dat ze hier niet welkom waren, wij wachtten die catastrofe af zonder dat we er iets tegen konden doen." In Zo was Moria reconstrueert ze het leven op deze helse plek. Omdat iedereen zou moeten weten hoe onmenselijk dat was. Omdat Moria maar een voorbeeld is, een allegorie voor de monsterachtige migratiepolitiek die ons dag na dag vuile handen bezorgt. Omdat op de nog rokende ruïnes van Moria ondertussen alweer een nieuw "tijdelijk" kamp is opgericht - zoals het oorspronkelijke Moria ook ooit maar "tijdelijk" kamp was.
Baharak Bashar was dertien toen ze met haar moeder van Iran naar België vluchtte. Achttien jaar later legt ze samen met haar partner die vluchtroute in omgekeerde richting af. De reis begint in ex-Joegoslavië en eindigt na Turkije, Turks Koerdistan, Griekenland, Albanië, Syrië, Libanon en Jordanië ten slotte in Egypte. Centraal staat de maatschappelijke positie van de vrouw binnen deze culturen. Zo worden onder meer het dragen van een hoofddoek, stemrecht, eerwraak en partnergeweld besproken.
Een journalist van een oppositiekrant in Zimbabwe wordt gevangen genomen en gemarteld, maar hij weet te vluchten en wacht in een opvangcentrum bij Antwerpen de uitkomst van zijn asielaanvraag af.
In een Zweeds herstellingsoord, kort na de Tweede Wereldoorlog, schrijft een Hongaarse jongeman, die een concentratiekamp overleefde, brieven naar vrouwelijke land- en lotgenoten in de hoop zo perspectief op een normaal bestaan te krijgen.
