Niet alleen de kerken lopen leeg, ook in de Vlaamse pastorieën is het stil. Nochtans gaat er in Rome nog altijd geen belletje rinkelen. 2010 is door het Vaticaan uitgeroepen als het Jaar van de Priester; het rolmodel voor de priester van de volgende generaties is men gaan zoeken bij een Franse priester uit de 19de eeuw. Ligt de toekomst van de kerk in het verleden? Zou men niet beter kiezen voor een Eeuw van de Leek? Is een eucharistieviering zonder gewijde priester ondenkbaar? Als men het evangelie mag geloven, is niet de clerus maar Christus de hoeksteen van de kerk, en de eucharistieviering het centrale sacrament. Waarom blijven de katholieken dan in de waan dat men niet aan de mis en de klassieke priester mag raken? Is de tijd niet gekomen om dit misverstand in vraagt te stellen? Moet het godsvolk niet dringend de draad zelf opnemen?
De kerk is in onze contreien op sterven na dood, maar tienduizenden Vlamingen hebben hun geloof allesbehalve afgezworen. In kapellen, bedevaartsoorden, volkse processies, vaak bizarre heiligdommetjes en grotten: daar worden de christelijke tradities en rituelen met nooit geziene ijver en overgave beoefend. Journalist Marnix Peeters trok een jaar lang door deze (sub)cultuur en bezocht een honderdtal van die schemerplekken.
Analyse van de huidige maatschappelijke betekenis van de rooms-katholieke kerk en van de wijze waarop de kerk een grotere rol in de samenleving kan spelen.
