Onroerend erfgoed vormt als onderdeel van het bredere begrip erfgoed een randvoorwaarde voor de leefkwaliteit en de culturele sterkte van onze samenleving. Het behoud van onroerend erfgoed is dan ook essentieel om de kwaliteit van het leefmilieu van een samenleving te garanderen. De juridische bescherming van onroerend erfgoed vormt hier één aspect van en start bij de selectie van wat onder de bescherming zal vallen. De criteria op grond waarvan de selectie gebeurt zijn evenwel zeer vaag, wat resulteert in maatschappelijke kritiek op de doelmatigheid van het beschermingsbeleid. Dit boek gaat na of sterkere bindende criteria voor de selectie van beschermenswaardig onroerend erfgoed tot een doelmatigere bescherming van onroerend erfgoed in het Vlaamse Gewest kunnen leiden. Hiertoe vergelijken we zowel de definiërende als de selectiecriteria uit het Vlaamse Gewest met het Werelderfgoedverdrag, het Waalse en het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest en de Duitstalige Gemeenschap. Deze kritische analyse mondt uit in 25 gerichte aanbevelingen met betrekking tot de selectie van onroerend erfgoed die leiden tot een doelmatiger beschermingsbeleid.
De regelgeving rond waterlopen is ingewikkeld. De brochure bundelt in 8 delen de essentie met veel illustraties. Je krijgt een antwoord op je belangrijkste vragen als oeverbewoner. Ook als professional kun je heel wat opsteken.
In 1993 werd het Archeologiedecreet goedgekeurd. Sindsdien veroverde de bescherming van het archeologisch erfgoed haar plaats in het recht. Het Archeologiedecreet werd samen met het Monumentendecreet en het Landschapszorgdecreet vervangen door één decreet: het Onroerenderfgoeddecreet. Dit decreet trad sinds 1 januari 2015 in fasen in werking. Een eerste luik betreft de bescherming van het archeologisch erfgoed zelf. Hierbij kan een onderscheid gemaakt worden tussen de inventaris van de archeologische zones met beperkte rechtsgevolgen en de effectieve bescherming als archeologische sites met meer ingrijpende beperkingen. De noodzaak van archeologisch onderzoek stelt zich nu ook bij verkavelingen en grotere vastgoedprojecten. Het Onroerenderfgoeddecreet voorziet dan ook in een verplichting om voorafgaandelijk aan het verkrijgen van een omgevingsvergunning een archeologienota op te stellen. Dit boek gaat dieper in op deze procedure en de mogelijke uitzonderingen. Tot slot wordt ook nagegaan wat de verplichtingen zijn bij een toevallige vondst van archeologische voorwerpen. Niet onbelangrijk hierbij is ook wat er moet gebeuren met de vondsten en wie de eigenaar is. Ook op deze vragen probeert dit boek een antwoord te bieden.
