Een gids en een groepje toeristen raken opgesloten in een oude klokketoren van een verlaten klooster op een rots. Niemand kan nog weg. Aanvankelijk lijkt het een toeval maar dan gebeuren er ineens rare dingen. Op geregelde tijdstippen weerklinkt er een luide gil van een vrouw. Alle opgeslotenen behalve één horen deze gil. Die ene verdwijnt dan plots. Zo verdwijnen achtereenvolgens het echtpaar Leo en Julia Parmentier, Geert, Bruno en Yvan.Tenslotte blijven alleen Vincent, de gids en Fabienne over. Van volgt de langverwachte ontknoping : een afrekening tussen dochter en vader. (cop. VVT)
Op de avond dat dit stuk zich afspeelt staat een wereldberoemde operavedette op het punt voor de 222e keer als Koningin van de Nacht in Mozarts 'Zauberflote' op te treden. Een arts en de nerveuze, halfblinde vader van de gevierde sopraan wachten haar voor de voorstelling in de kleedkamer op. Tot aan haar binnenkomst is het bijna uitsluitend de dokter die in lange monologen over kunst en wetenschap filosofeert, aan de vader een gedetailleerd college over lijkschouwing geeft en dan weer zijn bewondering voor de prestatie van de dochter de vrije loop laat. De vader, alcoholist, is heel wat minder positief; hij vindt zijn dochter harteloos. Maar volgens de arts gaat dat nu eenmaal zo met kunstwerken. In dit geval immers is geen sprake van een mens, maar van een perfect geoliede zangstem, een gespecialiseerde machine. 'De zangstem' die even later binnenkomt en wordt aangekleed en geschminkt, blijkt te lijden onder een algehele weerzin en een wantrouwen tegenover alles wat met opera te maken heeft. Zo doemen voor de zangeres regelmatig angstvisioenen op: het brandscherm valt tijdens de voorstelling naar beneden en vermorzelt haar of de aria die net is ingezet, stokt halverwege in haar keel. Vlak voordat de vedette op moet, scheurt onder beide armen haar kostuum... Na afloop wordt in het luxe restaurant 'In de drie husaren' het succesvolle optreden gevierd. De arts voert daarbij weer het hoogste woord en het zijn met name de kunstcritici die het moeten ontgelden. Hij komt tot de conclusie dat de cultuur een mestvaalt is, waarop het theater en de muziek gedijen. Bovendien gaat hij tijdens de maaltijd met champagne fanatiek verder met zijn wetenschappelijke uiteenzetting over vivisectie. De koningin der Nacht, die nu regelmatig last van hoestbuien heeft, lijkt er genoeg van te hebben als een machine iedere avond opnieuw de klanken te moeten reproduceren waar publiek en critici om vragen. Langzamerhand wordt het helemaal donker op het toneel. (cop. NVA)
