Het verhaal speelt zich af in december 1935, een hongerwinter. Vele gezinnen hadden geen eten en geen geld om eten te kopen. Het was een zeer strenge winter, het sneeuwde en het vroor dagenlang zonder ophouden. De wind huilde alsof hij wist hoe de situatie bij vele gezinnen was. Eén van die gezinnen is deze van Albert en Louise, en over dit gezin gaat het toneelstuk. Louise en Albert hebben drie kinderen, m.n. dochter Anna, zoon Louis en de kleinste, Joske, die een aantal jaren na Louis geboren werd. Joske is gestorven aan een voor die tijd onbekende ziekte. Het gezin heeft het zeer moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Om toch geld in het bakje te krijgen gaat vader Albert kort na de begrafenis van hun zoontje Joske naar de vreemden om te werken. Louis echter werd beschuldigd voor het stropen van een haas op het domein van de baron. De baron dient een klacht in en Louis wordt in de gevangenis opgesloten. Louise en Anna zullen al het mogelijke doen om Louis vrij te krijgen tegen Kerstmis. Zij zullen de hulp inroepen van de pastoor en van de veldwachter. Als de veldwachter het verhaal van het stropen aan Anna vertelt begint zij te twijfelen of Louis dat wel gedaan heeft. Zij gaat op bezoek bij Louis in de gevangenis. De pastoor gaat op zijn beurt naar de baron om daar een goed woordje te doen in het voordeel van Louis. Marie, de buurvrouw komt regelmatig op bezoek bij Louise, maar alleen om het gezin nog dieper in de put te steken. De grote vraag is, komt Albert met Kerstmis thuis en is Louis op Kerstmis vrijgelaten? Heeft Albert zijn zoon vergeven van de misdaad of niet? Of, komt de kerstman op bezoek? Vragen die in de loop van het stuk gesteld worden, maar de oplossing op het einde gegeven zal worden. Een toneelstuk met een lach en een traan voor jong en oud. (cop. Quintens)
De heer Appelmans regeert met straffe hand een huis vol vogels van divers pluimage: erfenisjagende familieleden, verliefde jongelui en personeel... Tot een krantenbericht over een komeet die spoedig de aarde zal verwoesten, zijn gezag vernietigt en de hele boel op zijn kop zet. Allemaal reageren ze anders op deze ramp. Een anders zo onderdanige nicht zegt Appelmans nu ongezouten de waarheid: hij hoeft nu toch niet meer ontzien te worden vanwege de erfenisrechten. Een pantoffelheld schudt het gehate juk van zich af, het personeel gaat in staking en begint te feesten. Wat wil je, als over twaalf dagen de wereld zal vergaan! Tja, als dan blijkt dat het bericht als 1 april-mop bedoeld was van iemand, die eens wilde kijken hoeveel ezels er nog rondlopen... Hier had hij er in ieder geval een huis vol kunnen vinden. (cop. Toneelfonds Janssens)
