Maggie wil het leven dwingen. Ze kwam uit een net maar arm gezin. Op school kreeg ze een vriendje. Meteen na het eindexamen zijn ze getrouwd. Daarmee waren de geldzorgen voorbij, want Brick was de zoon van een de grootste plantages in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij en zijn vriend Skipper werden beroepsvoetballers. Maggie reisde mee naar alle wedstrijden. Toen begonnen de geruchten over de vriendschap van de twee jongens. Zij vond het onzin en wilde het bewijzen. Maar Skipper faalde in bed met haar. De slag kwam hard aan, hij raakt aan de drank en stierf kort daarna. Brick heeft dat niet vergeven aan zijn vrouw. Hij wil haar niet meer aanraken, hij werkt niet meer, hij is aan de drank. Hun huwelijk is in het slop, geen kinderen, terwijl oudere broer Cooper en zijn Mae er al vijf hebben en nummer zes op komst. Wie zal straks de plantage moeten beheren als "grote pappa" er niet meer is? En die tijd komt met rasse schreden nader, want laboratoriumonderzoek heeft uitgewezen dat de oude man kanker heeft. De organen zijn al aangetast. Lang kan het niet meer duren. Cooper staat te springen om de zaak over te nemen en zijn broertje naar een sanatorium te sturen. Als "grote mama" maar eenmaal van de waarheid doordrongen is, zal ze zeker bereid zijn een volmacht te tekenen. En weer grijpt Maggie in. Ze zegt in verwachting te zijn. Het grote verlangen van haar schoonouders is vervuld. Het onmiddellijk gevaar is afgewend. Ze haalt alle drank weg om zo Brick te dwingen haar leugen tot waarheid te maken. Zal het haar lukken? (cop. NCA)
Christine, een wat verlegen laatstejaars humaniorastudente met een strenge ma wordt verliefd op Peter die pas verhuisd is en zijn laatste jaar in Christines school komt studeren. Op een avond, wanneer Christine, aangespoord door haar goede vriendin, stiekem van huis wegsluipt om uit te gaan en Peter te zien, wordt ze bedreigd door een aanrander. Ze komt er met de schrik van af maar later duikt de aanrander opnieuw op en het komt tot een handgemeen met Peter. De aanrander bewerkt Axel, die tussenbeide komt, met een mes en dreigt dat ook Christine eraan zal geloven. (cop. GOOSSENS)
Filomeen heeft het nogal hoog in haar bol. Ze vindt het beroep van haar man Oscar, een doodgewone chauffeur, veel te min voor haar. Om haar dochter Rozette aan een betere partij te helpen begint ze een pension met de bedoeling voorname gasten in huis te halen. Rozette is echter helemaal niet opgezet met die 'voorname gasten'. Zo is er een zogezegde professor, een oude afgeleefde droogstoppel, die maar al te graag een avontuurtje wil met een jonge frisse bloem en een legionair op rust, die aan zijn verblijf in de woestijn blijkbaar een permanente zonneslag heeft overgehouden. Om nog maar te zwijgen van een jonge flierefluiter, die zich uitgeeft voor student in de geneeskunde maar eerder studeert voor student. Bovendien heeft Rozette al een lief, Karel. Wanneer haar moeder, naast een gewone meid, ook nog een bovenmeid wil om de kamers te doen profiteert Rozette hiervan om Karel in huis te halen als Karolien. Oscar schrikt zich rot wanneer hij zijn dochter ziet vrijen met de bovenmeid maar lacht zich bijna een bult wanneer hij de ware toedracht te horen krijgt. Filomeen kan er helemaal niet mee lachten en wanneer Karel ook nog een chauffeur blijkt te zijn gooit ze hem met klikken en klakken aan de deur. Als ook haar gasten één voor één het pension verlaten stort haar wereld in mekaar. Dan maakt echter een rijke oliesjeik zijn opwachting. Voor Filomeen is hij de redder in nood en de ideale echtgenoot voor haar dochter. Prins Achmeid lijkt echter niet geïnteresseerd in Rozette maar wel in Filomeen zelf en wil haar ten koste van veel geld in zijn harem. Filomeen zoekt hulp bij Oscar maar gelooft haar eigen ogen en oren niet wanneer deze haar maar al te graag van de hand wil doen. Ze is immers toch niet tevreden met een doodgewone chauffeur en zo een kans wil hij haar niet ontnemen. Filomeen belooft hemel en aarde en vooral veel nederigheid om bij Oscar te mogen blijven waarna deze de oliesjeik eventjes aan de deur wipt. Maar of die belofte van nederigheid bij Filomeen wel gemeend was blijft nog maar zeer de vraag. (cop. GYBELS)
