William Shakespeares historische drama's en tragadiën kregen de jongste jaren nieuwe dimensies van tijd en ruimte. Recent vb. van delokalisatie: Romeo en Julia in Verona-Beach, Mexico. Met "HAMLET LIGHT", nu ook België? Het scheelt niet veel! Plaats van het gebeuren is nog steeds het Elisabetaanse hof van Elsineur, maar ons geteisterd landje is er wonderwel bekend, en de meest doortrapte schurken trachten daar alle munt uit te slaan. De feiten, de kuiperijen en het dramatisch verloop van het treurspel worden trouw weergegeven, maar België is het referentiekader en het klankbord van de laaiende passies. Geregeld worden in de zowat 2500 gepeperde, gezourten en bemosterd maar luchthartige, rijmende verzen de verantwoordelijken van dit morele teloorgaan spottenderwijze aangeklaagd-voor de brave burger een weldoende balsem op zijn knagende belgitude. (cop. LIBAUT)
Rosencrantz en Guildenstern zijn dood van de Engelse auteur Tom Stoppard, dat na de Londense première een wereldsucces werd, is een Hamlet-variant met parodistische inslag. Stoppard voert de prins van Denemarken en vele andere hoofdfiguren uit de tragedie ten tonele (daarbij gebruikmakend van de woordelijke tekst van Shakespeare), maar zij spelen bij hem allesbehalve hoofdrollen. Die geeft hij aan twee hovelingen, twee 'nullen': Rosencrantz en Guildenstern. Lopen zij bij Shakespeare voornamelijk ridicuul te zijn, Stoppard verleent hun een tragikomische allure. Door Claudius ontboden om Hamlet uit te horen, hangen zij rond in het slot van Elseneur, gooien eindeloos, kruis-of-munt, doen woordspelletjes en zwammen letterlijk 'in de ruimte', die alleen echo's produceert - antwoorden komen er nooit. Hun spelen met woorden is, behalve een manier om de tijd te doden, een onvermoeibaar proberen aan hun situatie een zin te geven. Ros & Guil bestaan uitsluitend om af en toe betrokken te worden in de gebeurtenissen waarvan zij totaal niets begrijpen. Zij hebben geen herinnering aan het verleden, geen besef van het heden, geen idee van de toekomst. Zij weten niet eens wie ze zijn. Het Deense hof geeft hun de enige identiteit die zij ooit hebben gehad: een rol. Door de ogen van zijn onnozele helden laat Stoppard ons kijken naar een bizarre wereld vol groteske personages en ondoorgrondelijke evenementen, en hij verwacht dat wij ons met het tweetal identificeren, want zoals hij in een interview verklaarde: 'Rozencrantz en Guildenstern zijn iedereen.' (cop. De Bezige Bij)
