Max leeft met zijn twee volwassen zoons Lenny en Joey en met zijn broer Sid in een mannengemeenschap. Een sterke haat-liefde verhouding houdt hen bij elkaar. Sid verdient de kost voor het gezin met zijn baantje als chauffeur. Lenny werkt er wat bij als soeteneur en Joey is een redelijk amateurbokser. Er is nog een derde zoon, Teddy, maar die is het milieu ontgroeid en heeft het tot professor gebracht aan een Amerikaanse universiteit. Teddy is op doorreis in Europa en kan het niet nalaten nog even thuis te komen. Zijn vrouw Ann heeft hij meegebracht. Zij is fotomodel geweest vóór ze met Teddy trouwde en ze voelt zich meteen in Teddy's oude milieu thuis. Als een magneet voelt ze zich aangetrokken tot de vier mannen, die op hun beurt in haar het begeerde object van hun lusten zien. Teddy moet het met lede ogen aanzien, hoe zijn vader en broers er in slagen zijn vrouw in te palmen en haar tenslotte weten over te halen bij hun te blijven. Zij zal de nieuwe kostwinster worden, op haar rug zal ze het geld moeten verdienen. Maar ze stelt wel eisen: een eigen flat, een dienstmeisje, een garderobe. Teddy tracht haar nog terug te winnen met het argument dat ze toch met hem getrouwd is en drie kinderen heeft, maar dat argument heeft niet genoeg waarde. Niet Teddy is thuisgekomen, maar Ann. Teddy vertrekt totaal ontredderd, terwijl Ann achterblijft als de nieuwe heerseres van het huis, die de mannen tot haar slaven zal maken. (cop. NVA)
De geschiedenis van Jeanne D'Arc is algemeen bekend. Het gaat dus alleen om de vorm waarin het verhaal verteld wordt. van Anouilh kon men verwachten dat hij het voor zich zag als een toneelspel waarin alle personen de rol spelen die hun is toegewezen. Bij de aanvang van het stuk zijn alle personen dus al aanwezig en zij komen naar voren als het hun beurt is. Alles overheersend is het proces tegen Jeanne, dat door het hele stuk heen speelt. Zoals in werkelijkheid Jeanne's hele leven ter sprake is gekomen tijdens het proces. Dit maakt het de schrijver mogelijk de chronologische volgorde door elkaar te gooien. Het is als een visioen waarin telkens een ander tafereel ons voor de ogen komt. (cop. Toneelfonds Janssens)
