Twee witters, Kees en Jan, zijn de muren van een lege kamer aan het witten. De een is rechts, de ander is links begonnen. Ieder voor zich praten ze tegen de muur. Daarbij komt Kees meer naar voren als een dromer, een idealist, en Jan meer als een realist voor wie het leven uit "werken, vreten en meiden" bestaat. Als ze na verloop van tijd het woord duidelijker tot elkaar richten, blijkt dat het om twee vrienden gaat die ruzie met elkaar hebben. Jan heeft namelijk de zus van Kees verleid. De ruzie wordt echter bijgelegd. Als de vrouw des huizes, die met een componist getrouwd is, even later het werk komt bekijken, verandert het gedrag van de witters, de lagere, op het seksuele gerichte driften in Jan lijken verdwenen en overgesprongen op Kees. Als de vrouw op dubbelzinnige wijze blijk heeft gegeven van haar bewondering voor het handwerk van de witters, klimt ze de trap van Kees op om zelf een stukje te witten. Bovenop de trap drukt Kees haar lang en hartstochtelijk tegen zich aan, waarna de vrouw wegvlucht. Jan is woedend en vindt dat zijn vriend zich schandelijk heeft gedragen. Maar na enige tijd wordt ook deze ruzie weer bijgelegd. Als de jonge vrouw even later terugkomt om een nog een stukje te witten, wijzen de vingers haar verzoek af. Naast elkaar op een plank gezeten witten de twee vrienden de laatste restjes muur af. (cop. NCA)
