De ondertussen overleden Rainer Werner Fassbinder was het best bekend als filmregisseur, maar hij startte zijn carrière in het theater. De bittere tranen van Petra von Kant (1973) werd eerst als toneelstuk opgevoerd voor het werd verfilmd en uitgroeide tot cult. Na dertig jaar stellen wij het weer aan u voor. Eigenlijk hebben wij deze stomende lesbische liefdesdriehoek vanuit de film opnieuw benaderd en is de cirkel dus rond. Theater naar film en terug naar de scène. Petra von Kant is zoals de meeste van Fassbinders vrouwelijke personages een hautaine figuur uit de society die baadt in een aura van onuitgegeven, ondefieerbare seksualiteit. Na haar meest recent en mislukt heteroseksueel huwelijk (ze heeft een tienerdochter op een kostschool uit een vorig huwelijk), wordt ze smoorverliefd op Karin, een arm volksmeisje uit een marginaal gezin. Karin behandelt Petra even barbaars als mevrouw von Kant doet met haar slaafs toegewijde assistente Marleen. Kortweg de twee relaties zijn spiegelbeelden. Deze reële spiegelingen zullen de aandachtige kijker niet ontsnappen. Stilistisch is het een moeilijke oefening voor de vertolkers maar eigenlijk is de plot een toonbeeld van eenvoud, omdat de interventies van zowel de moeder als de dochter, maar zeker van de vriendin Sidonie heel veel verduidelijken. Marleen tenslotte zal een stille sleutelfiguur worden in het geheel. (cop. Michel Wouters)
