In deze controversiële documentaire neemt kunstenaar/regisseur Renzo Martens zelf verschillende rollen op zich om duidelijk te maken dat Afrikanen voordeel kunnen halen uit hun armoede en deze situatie in hun eigen voordeel kunnen omzetten. Westerse fotografen verdienen immers ook hun brood terwijl ze de armoede vastleggen op de gevoelige plaat. Deze documentaire onderzoekt de verhouding tussen kijken en bekeken worden en bovendien wordt de vraag gesteld naar het nut en de noodzaak van ontwikkelingssamenwerking (www.cinebib.be)
Het verhaal van een onwaarschijnlijke poging de waardeketen van kunst te herstructureren. Een groep plantagearbeiders besluit kunst te gaan maken. Ze verenigen zich in de Cercle d’Art des Travailleurs de Plantation Congolaise (CATPC) en maken zelfportretten van rivierklei, die met 3D technologie worden gereproduceerd in chocolade. Als plantagearbeider Matthieu Kasiama naar New York reist om daar de eerste solo-expositie van CATPC te openen, roept de New York Times de expositie uit tot best art of the year. Met de opbrengsten van hun kunst kopen de plantagearbeiders hun eigen land terug – het land waar Unilever in 1911 in Leverville zijn eerste plantage vestigde en dat na honderd jaar monocultuur volledig vernietigd is. Samen met hun leider, milieuactivist René Ngongo, ontwikkelen ze er een bloeiende, inclusieve en ecologische postplantage. Op hun land bouwen ze een eigen, door OMA ontworpen museum, een white cube, om hun toekomst veilig te stellen.
