Een gek doet beroep op een psychiater. Hij heeft een collectie vrouwen in zijn hoofd. Vrouwen die hem zeggen wat hij te doen en te laten heeft; zijn moeder, zijn tante, een jeugdvriendin, zijn vrouw, zijn maîtresse, zijn secretaresse en zijn dochter. Gedurende de therapeutische sessies ontdekt hij dat die stemmen niet alleen tot hem spreken, maar ook tot elkaar. Ze hebben conflicten met elkaar. Uiteindelijk besluiten de vrouwen dat ze een proces moeten houden over hem. In het stuk wordt geoordeeld over schuld en onschuld, niet enkel van de man, maar ook van de vrouwen. Tot hij snapt dat er meer mis is dat iedereen hem bedrogen heeft Ik zal hier maar niet uitleggen wat het postmodernisme denkt over de zelfstandigheid van een gek als U en ik U leest maar (cop. VVT)
Waarom dit project: Een nabestaande van een persoon die zichzelf heeft gedood, staat voor een zware taak dit verlies te verwerken. Het taboe op zelfdoding is daarbij een extra last. Het is vaak zeer moeilijk, en soms onmogelijk voor de nabestaande om over de doodsoorzaak of over de overledene te praten, laat staan om iemand te vinden die naar het pijnlijke verhaal wil luisteren. Vaak vermijdt de omgeving om hiermee te worden geconfronteerd. Nabestaanden richten zich dan ook vaak tot lotgenoten, om steun en erkenning te vinden, om openlijk met het verlies te kunnen omgaan, om doorheen het eigen verlies ook anderen te kunnen helpen, en uiteindelijk met het verlies te leren leven. Met dit project willen we het taboe rond zelfdoding en de nabestaanden bespreekbaar maken en de rechten van nabestaanden na zelfdoding en de activiteiten van de Werkgroep promoten. (cop. Albalonga en Meert)
