Als een jonge IJslandse vrouw in november op reis gaat met het zeer slechthorende en daardoor een eigen taal gebruikende 4-jarige zoontje van een vriendin, maakt ze allerlei ontwikkelingen door.
Een roodharige jongeman in IJsland verlaat zijn vrouw en dochtertje voor een oponthoud in een klooster ergens in het midden van Europa, om daar een ooit beroemde rozentuin te verzorgen.
Een roodharige jongeman in IJsland verlaat zijn vrouw en dochtertje voor een oponthoud in een klooster ergens in het midden van Europa, om daar een ooit beroemde rozentuin te verzorgen.
In een donkere novembermaand wordt de vertelster van dit verhaal door haar man verlaten, vraagt een vriendin haar om voor haar zoontje van vier te zorgen omdat zijzelf moet worden opgenomen in het ziekenhuis, én wint ze in een loterij een zomerhuis. Ze besluit om samen met haar protegé Tumi op reis te gaan door het barre IJsland, op zoek naar een mooie plek voor haar nog te bouwen zomerhuis. Dat is nog niet gemakkelijk: Tumi is bijna doof en zeer slechtziend en leeft door deze ingrijpende beperkingen in zijn eigen wereld.
Dýja descend dune lignée de sages-femmes islandaises. Seules sa mère et sa sur y échappent : lune travaille dans les pompes funèbres, lautre est météorologue naître, mourir, entre les deux quelques tempêtes. Elle aide à mettre au monde son 1922e bébé, et note à quel point le plus difficile est toujours de shabituer à la lumière. Alors quun ouragan dune force inouïe menace lîle, elle apprivoise lappartement mal fichu hérité de sa grand-tante, avec ses meubles qui font doublon, des ampoules qui clignotent sous la menace dun court-circuit et un carton à bananes rempli de manuscrits. La transmission sera aussi littéraire, Tante Fífa ayant poursuivi le grand uvre de larrière-grand-mère : recueillir les récits, pensées et témoignages des sages-femmes (« mères de la lumière » en islandais) qui parcouraient la lande sous le blizzard et dans la nuit noire. Aujourdhui comme hier, le fil ténu qui relie à la vie est aussi fugace et fragile quune aurore boréale. Sous la mansarde, au dernier étage de limmeuble, un touriste australien égaré semble venu des antipodes simplement pour réfléchir. Décidément, lêtre humain reste lanimal le plus vulnérable de la Terre.
