Een jury van twaalf mannen moet het al of niet schuldig aan moord met voorbedachte rade uitspreken over een jongen van 19 jaar, die beschuldigd wordt van moord op zijn vader. Bij de eerste stemming spreken elf leden het schuldig uit, onder invloed van 't gehoorde in de rechtzaal, zonder de zaak zelf verwerkt te hebben. De architect deinst als enige voor een schuldig zonder meer terug, niet uit overtuiging van onschuld, maar hij beseft de volle zwaarte van het feit, dat er een leven op 't spel staat. Hij wil de zaak beredeneren, hij vraagt één uur, omdat de jongen, die door geboorte en milieu 'n moeilijke start in 't leven heeft gehad, er recht op heeft, dat er over hem gepraat wordt. Aanvankelijk is iedereen sceptisch gestemd, maar al redenerend ontdekken zij onlogische getuigenverklaringen en betwijfelen of de zaak door de pro deo advocaat wel goed verdedigd is. Met het verstrijken van de uren voegen zich steeds meer stemmen bij die van de architect. Alleen de zakenman blijft zich tot aan 't einde hardnekkig tegen het onschuldig verzetten - niet uit overtuiging, maar uit rancune tegen zijn eigen zoon, in wie hij zich diep teleurgesteld voelt. Tenslotte kan hij de spanning niet meer verdragen en geeft ook hij toe. (cop. NCA)
