Hermelijn
Linda Van Mieghem
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Clavis, 2013 |
VERDIEPING 2 : BABILLE : IK EN DE WERELD : VERHALEN : VANM |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Clavis, 2013 |
JEUGD : VERHALEN ROOD (9-11 J.) : VANM |
15/10/2013
Echt vrolijk worden we zelden van de boeken van Linda Van Mieghem. Pesten, onderdrukking of eenzaamheid zijn de thema’s die de revue passeren. Ook Blauw voor Leonore behandelt een zwaar onderwerp, namelijk de verdwijning en vermoedelijke dood van een jong meisje. Wie de achterflap niet heeft gelezen, wordt hiervoor beloond met een zweem aan spanning. Na dertien bladzijden stapelt het aantal vragen zich op voor de lezer: Waarom doet Esmeralda’s moeder zo kort tegen haar? Wie is Leonore en wat is er met haar gebeurd? Aangezien het geen detective is, wordt de spanningsboog in het volgende hoofdstuk al meteen gekelderd door een flashback die toont wat er is gebeurd. Leonore ging met een rubberbootje op zee en het vaartuig spoelde een dag later terug aan op het strand, zonder passagier. Esmeralda weigert onder ogen te zien dat haar zus dood is en maakt een oude vrouw wijs dat haar zus aan een sportschool in Spanje studeert om zelf de waarheid niet onder ogen te moeten zien.
Van Mieghem geeft Esmeralda’s schuldgevoel subtiel weer, bijvoorbeeld wanneer ze langs de snoepwinkel loopt maar niet binnengaat, want ‘[…] snoepjes hoorden bij vroeger, bij klein zijn, en vrolijk’. Ze acht zichzelf verantwoordelijk voor de verdwijning van haar zus en tussen de regels lezen we dat haar moeder Esmeralda ook de schuld geeft. Het verhaal kabbelt voort, tot haar papa plots de ongelukkige woorden uitspreekt ‘als mama jou ziet, denkt ze aan Leonore en is ze verdrietig’. In de ogen van Esmeralda is er dus maar één oplossing: weglopen. Uiteindelijk komt alles goed tussen het meisje en haar ouders, waardoor het lijkt alsof weglopen de ultieme oplossing is bij onderkoelde ouder-kindrelaties. Het laatste hoofdstuk is exact hetzelfde als het eerste, alleen reageert de moeder van Esmeralda deze keer wel liefdevol, waardoor we weten dat alles zal goed komen.
Op de cover staat een foto van de zee en het strand en een getekende oranje vlieger die verwijst naar de ietwat melige manier waarop Esmeralda het hoofdstuk Leonore symbolisch afsluit, namelijk door al haar dagboekbrieven naar Leonore aan een vlieger te binden en die op te laten. Blauw was Leonores lievelingskleur, wat meteen de titel en de kleur van de cover verklaart.
Voor heel wat kinderen zal Blauw voor Leonore te traag gaan en wordt er te veel gedacht, gedroomd en geschreven. Het verhaal wordt vanuit de derde persoon verteld en de lezer wordt niet echt betrokken. Dit boek kan echter wel in een klassituatie een aanknopingspunt zijn om dieper in te gaan op schuldgevoelens, afscheid nemen en hoe hiermee om te gaan. [Eva Vanackere]
M.C. Wijnbergen-van Mill
De 11-jarige Esmeralda voelt zich schuldig over de dood van haar jongere zus Leonore, omdat ze niet heeft voorkomen dat Leonore de zee opdreef in een rubberbootje. Ook heeft Esmeralda er veel moeite mee om te aanvaarden dat haar zusje dood is. Daarom stelt ze zich Leonore voor als een zeemeermin aan wie ze vervolgens brieven schrijft. Voor Julie, de vrouw met wie Esmeralda schelpen zoekt, verzint ze weer een andere Leonore. Omdat Esmeralda met haar gevoelens niet bij haar intens verdrietige moeder terecht kan, loopt ze uiteindelijk weg van huis. Een mooi, soms wat filosofisch boek over rouwen en afscheid nemen. In korte, vlot leesbare hoofdstukken, waarin de brieven aan Leonore schuingedrukt zijn, worden het schuldgevoel, het verdriet, de boosheid en de eenzaamheid van Esmeralda geloofwaardig beschreven. Vriend Alex, van wie Esmeralda het blauwe boekje krijgt waarin ze de brieven schrijft, is wel wat wijs voor zijn leeftijd. Mooi weergegeven is de sfeer in het kustdorp, aan het strand en bij Esmeralda thuis. Het verhaal is niet te zwaar voor de doelgroep en eindigt hoopvol. Vanaf ca. 10 jaar.
Elke Verhulst
ua/an/22 j
Esmeralda’s twee jaar jongere zus, Leonore, is verdwenen toen ze met een rubberbootje op zee voer. Vader, moeder, Esmeralda proberen heel verschillend dit trauma te verwerken. Ze voelen zich alle drie schuldig. En Esmeralda voelt zich heel alleen met haar gevoelens. Alleen bij Alex, een klasgenoot, kan ze hierover iets kwijt. Hij geeft haar een blauw boekje om haar gedachten in neer te schrijven en brieven aan haar zus. Blauw is/was de lievelingskleur van Leonore. Esmeralda is dan ook heel gefixeerd op die kleur. Ze probeert haar zus levend te houden en fantaseert over haar als een zeemeermin. Maar toch weet ze met zichzelf geen blijf en loopt ze weg van huis, langs de blauwe kust …
Het boekje kent wel een hoopvol einde. In een mooie eindscène neemt een blauwe vlieger de brieven aan zeemeermin-Eleonore mee naar de zee …
Een ingetogen verhaal over de dood van een geliefd iemand en wat dat met de achtergebleven familieleden doet. Je herkent de verschillende stadia van het rouwproces die iedereen op zijn ritme beleeft. Het verhaal is op een eenvoudige maar poëtische manier geschreven. Vooral de volgehouden kleurensymboliek valt op. De kleur blauw is als een blauwe draad doorheen het verhaal. De cover straalt deze sfeer ook heel mooi uit. Zacht, dromerig, maar met een harde realiteit op de achtergrond. Na enige tijd kiest Esmeralda oranje als haar eigen kleur, niet toevallig een meer levendige en vrolijke kleur. Ze krijgt later ook een oranje boekje van Alex: een dagboek voor haar zelf
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.