Ik
Elton John
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Boekerij, cop. 2012 |
VERDIEPING 3 : FEESTPALEIS : OVER MUZIEK-FILM : 785.73 JOHN |
30/09/2013
Er wordt de laatste decennia nogal lacherig gedaan over Elton John. Dat is grotendeels zijn eigen schuld. Door zijn buitenissige verkleedpartijen, al dan niet mislukte haartransplantaties en exuberante levensstijl tout court is de relnicht een prima doelwit voor de roddelbladen. Daardoor wordt soms uit het oog verloren dat John bijwijlen een meer dan verdienstelijk componist is en vooral welke rol hij speelt in de wereldwijde strijd tegen aids. Love is the cure gaat naar eigen zeggen âover het leven, de liefde en het einde van aidsâ, en dat toont dan weer meteen aan dat je geen autobiografie moet verwachten van de zanger, maar wel een verslag van die strijd tegen aids.
Het verhaal begint in de tweede helft van de jaren tachtig. Aids is op dat moment aan een stevige ravage bezig in homoseksuele middens, maar ook mensen besmet door bloedtransfusies overlijden. Een van hen is de tiener Ryan White. John zit op dat moment op een rollercoaster van drank-, drugs- en eetverslavingen, maar het schrijnende verhaal van de jonge Ryan is een keerpunt. Hij beseft dat het zo onmogelijk verder kan, niet alleen met zijn eigen leven, maar ook met de aids-epidemie. De zanger verliest immers âeen zestigtal vrienden aan de ziekte, maar ontspringt tot zijn eigen stomme verbazing de dans. Daarom besluit hij af te kicken en richt hij de âElton John Aids Foundationâ op. Die stichting stelt zich tot doel het bewust maken van de aidsproblematiek en het inzamelen van fondsen voor de aidsbestrijding. John trekt voor zijn stichting de wereld rond van Zuid-Afrika tot Oekraïne, en daarbij gaan ook de deuren van toenmalige VS-presidenten Bill Clinton en George W. Bush voor de wereldster open.
Het pleit voor John dat hij zijn bekendheid én zijn fortuin inzet in de strijd tegen aids. Twintig jaar na de oprichting van zijn stichting kan hij echter helaas alleen maar bitter vaststellen dat aids misschien niet meer voor iedereen een doodvonnis betekent (voor wie het zich kan veroorloven zijn er cocktails van medicijnen die erin slagen om de ziekte te stabiliseren), maar dat steeds meer mensen besmet raken met aids, terwijl het probleem opnieuw gemarginaliseerd wordt tot een ziekte voor homoâs, drugsverslaafden en Afrikanen. Nochtans haalt de John net Washington DC aan als een gebied waar de aidscijfers op tragische wijze kunnen concurreren met die van een derdewereldland. Deze cijfers zijn overigens hallucinant: waar in 1992 anderhalf miljoen mensen lijden aan hiv/aids, zijn er dat op dit moment liefst 34 miljoen. Een absolute noodsituatie volgens John, die zijn betoog overigens met massaâs statische informatie kracht bijzet.
Maar net die cijfers vormen ook het zwakke punt van het boek. Want waar je in de eerste delen als lezer nog meegezogen wordt door het tragische verhaal van Ryan White en het relaas over de moordende aidsjaren, de donkere jaren tachtig onder Ronald Reagans bewind, vervalt John al vrij snel in een opsomming van aidsstatistieken en fondsenwerving en lijkt Love is the cure wel één grote dankuwel aan alle vrienden die hem ooit hebben geholpen. Dat is nobel, maar het levert niet echt een beklijvend boek op. Ook de bewering dat de ziekte nog steeds blijft woekeren door een gebrek aan compassie en dat liefde uiteindelijk de ultieme oplossing is voor het probleem, is even naïef als utopisch, hoe mooi het ook moge klinken. Elton John beseft natuurlijk zelf wel dat hij een muzikant is en geen schrijver. Zo laat hij zijn songteksten steevast door zijn vaste schrijfpartner Bernie Taupin schrijven. Jammer dus dat hij voor dit boek geen tekstschrijver onder de arm heeft genomen.
[Wouter Bulckaert]
Drs. Madelon de Swart
De Engelse popzanger pleit voor een warmere, humanere en vooral holistische behandeling van de ziekte aids. John leerde in 1986 in de Verenigde Staten Ryan White kennen, een tiener die als hemofiliepatiënt besmet raakte met hiv/aids. Het trof hem diep hoe de wereld omging met de toen nieuwe ziekte en vond dat het anders moest. Na Ryans dood in april 1990 wilde hij ook zijn eigen leven anders inrichten. Hij had altijd condoomloze seks, was drugsverslaafd en leed aan boulimie. In juli 1990 liet hij zich opnemen in een afkickkliniek in de Verenigde Staten, kickte af en nam een jaar vrij. In oktober 1992 richtte hij zijn eigen stichting ter bestrijding van aids op, Elton John Aids Foundation (EJAF), die in tien jaar een van de grootste aidsorganisaties ter wereld werd. De homoseksuele Engelse popzanger (1947) heeft veel vrienden verloren door aids. Dit goedgeschreven, warme boek geeft zinnige inzichten over de behandeling van en de toekomst van aids. Daarbij laat John wel een stukje privéleven zien, maar centraal in dit boek staat aids, niet hijzelf. Met kleurenfoto’s en register.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.