Ik heb de liefde lief : de mooiste liefdesgedichten uit de Nederlandse en Vlaamse poëzie
Willem Wilmink
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2011 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : WILM |
30/06/2012
In zijn voorwoord poneert kunstrecensent en schrijver Wim van der Beeck de term enthousiasme als de ideale omschrijving van het aantrekkelijk ogende boek(je) Stille kracht, waarin schilderijen van Ton Schulten een wel afgemeten dialoog aangaan met gedichten van Willem Wilmink. Enfin, gedichten… eerder rijmpjes omtrent eenvoudige dingen, wandelen, een reisje met de trein, de natuur, geduld, lente en liefde. En schilderijen… eerder kleurige, sierlijk geometrisch abstracte taferelen uit een blokkendoos met wat flou artistique overgoten. Enthousiasme en kwaliteit zijn wel verschillende begrippen. De twee hadden al eens eerder een gelijksoortig werk uitgegeven, Het beloofde land, wat laat veronderstellen dat het behoorlijk wat (lokale) bijval heeft gekend.
Stille kracht is een prettig werkje dat helemaal niet hoogdravend overkomt, maar eerder rustig, gezellig bijna. Veel meer mag je er niet van verwachten. De Twentse dichter die in 2003 is overleden en de Twentse schilder hebben, te oordelen naar wat achteraan in het boek staat aangegeven, in Nederland een behoorlijke reputatie verworven, maar dan, naar wij vermoeden en hopen, met werk dat aan ietwat hogere eisen beantwoordde, zowel op literair als op beeldend vlak. De poëzie put uit een gemoedelijk parlando. Oordeel zelf: ‘Boerderij van mijn kinderjaren. De keuken met het landschap eromheen, / de pomp, wat water op de bruine steen. / Heiligenbeelden in ’t gelid gesteld. / Landbouwbericht dat ander weer voorspelt. / De boer en de boerin. De dikke meid. / ‘t Blijft ongeschonden, buiten plaats en tijd.’
De geschilderde taferelen ogen braaf, goed gestructureerd weliswaar, met rode, gele en blauwe stroken, vierkanten en rechthoeken, ietwat abstraherend expressief en bijwijlen zoeterig, zonder menselijke figuren: boerderijen in een idyllische vlakte, huizen en bomen, landschap als een puzzel van coloriet, groene, rode of blauwe luchten met een discrete zon die ook een maan kan zijn. Leuk zonder meer en mooi uitgegeven in een alweer rustige en verzorgde lay-out. [Hugo Brutin]
T. van Deel
Het is een mooie verbinding, die tussen de beeldend kunstenaar Ton Schulten en tussen de dichter Willem Wilmink. Schulten maakt eenvoudige, kleurrijke beelden, weinig veeleisend, en daar sluiten Wilminks gedichten wonderwel bij aan. Ook het abstracte gehalte van Schultinks beelden komt in de buurt van wat Wilmink beoogt: een simpelheid en overzicht, waar in de taal (en in het beeld) woorden voor zijn, als: 'Met de allerliefste in de trein / kan aangenaam en leerzaam zijn. / De prachtig vormgegeven stoel / geeft allebei een blij gevoel.' De wisselwerking tussen Wilminks poëzie en het beeldende werk van Schulten verrijkt beide kunsten, zowel de poëzie die buitengewoon doorzichtig en beminnelijk is, als de beeldende kunst die kleurrijk en duidelijk is. Wilmink is buiten mededinging, Schulten evenzeer: hij heeft dezelfde kinderlijke en blije aanpak, serieus en tegelijk gewoon: 'iemand liet ik achter / of reist ze met me mee / de mensen zijn stil de coupé / is vol van mijn gedachten.' Een stille kracht die beiden bewoog, dichter en kunstenaar, is zichtbaar geworden in dit tweede gezamenlijke boek, na 'Het beloofde land' (2002).
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.