Tegengif : vermijd schadelijke stoffen in je dagelijkse leven
Elke Vanelderen
Elke Vanelderen (Auteur), Tom De Smet (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Linkeroever, 2011 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : SOCIALE WETENSCHAPPEN : 323.4 VANE |
15/03/2012
Elke Vanelderen groeide op in een disfunctioneel gezin. Vader Vanelderen tiranniseerde zijn gezin met zijn wanen, neurosen en fobieën. Hij werkte als beveiligingsagent, en zijn salaris beschouwde hij als zijn persoonlijk zakgeld. Het gezin moest rondkomen van wat zijn echtgenote bij elkaar verdiende door in het zwart te gaan poetsen. In hetzelfde huishouden was er tegelijkertijd luxe en armoede. De vader leed aan een extreme vorm van smetvrees en leidde daar allerlei bizarre rituelen uit af. Hij stelde een verbod in op het gebruik van het toilet en urineerde enkel in flessen. Alleen de moeder mocht die flessen aanraken maar die had het zo druk dat het soms weken duurde voor ze daaraan toe kwam. De buren klaagden over de penetrante ammoniakgeur die uit hun woning kwam. De kinderen beschouwde hij sowieso als onrein. Ze moesten rechtop in de zetel of op een stoel slapen om de bedden niet te besmeuren. Hij gruwelde van de idee dat zijn huisgenoten in zijn wagen zouden zitten. Als het gezin ergens heen moest, huurde hij een auto en dekte de zetels af met plastic.
Elkes jeugd werd gekenmerkt door emotionele verwaarlozing en psychisch en fysiek geweld. Buren, leerkrachten en woningverhuurders gaven het signaal dat het ernstig mis liep in dit gezin. In de loop der jaren werden de kinderen verschillende keren in een instelling geplaatst. Hulpverlening werd opgestart en later ook weer afgesloten, maar de mishandeling ging gewoon door. Toen Elke zestien werd, kreeg ze een relatie met een jongen. De vriend en zijn omgeving steunden haar poging om weg te lopen thuis. De zaak werd voor de jeugdrechter gebracht en die besloot dat Elke terug naar huis moest gaan. Diezelfde avond werd ze mishandeld. Zo zwaar dat ze in het hospitaal moest worden opgenomen. Zo haalde haar verhaal voor het eerst de kranten. Het dossier van het gezin Vanelderen werd heropend. Alle vaststellingen en verklaringen van de voorbije jaren werden bijeengebracht. Het beeld dat hieruit ontstond was zo ontluisterend dat het Openbaar Ministerie een zware gevangenisstraf vroeg voor de vader en internering voor de moeder. Uiteindelijk kwam er inderdaad een veroordeling, maar de straffen waren zo licht dat de vader en moeder nooit van hun vrijheid beroofd werden.
Elke Vanelderen heeft het allemaal overleefd. Ze woont gelukkig samen met haar vriend en in Verloren jeugd, gewonnen geluk blikt ze terug. Ze vertelt haar verhaal vanuit de buik. Sommige aspecten, zoals de wanen van de vader of de strooptochten van moeder en dochters voor levensmiddelen en kleding, worden heel gedetailleerd verteld en komen levensecht over. Andere zaken zijn vager, waardoor de lezer soms met vragen blijft zitten. Maar dat het een disfunctioneel gezin is en dat vader Vanelderen niet bekwaam is om kinderen op te voeden staat hoe dan ook als een paal boven water. Verloren jeugd, gewonnen geluk heeft geen literaire of wetenschappelijke waarde. Door haar getuigenis geeft Elke Vanelderen wel een belangrijk signaal. Verschillende personen en instanties hebben aangegeven dat er iets grondig fout was met dit gezin. Toch zijn al die elementen pas samengebracht nadat de pers zich over de kwestie had gebogen. Dat zou niet mogen. En we falen als maatschappij als jeugdrechters beslissingen moeten nemen zonder over alle elementen te beschikken. [Johan Vangenechten]
Redactie Vlabin-VBC
Elke Vanelderen, geboren (1990) in Belgisch Limburg, groeide op in een disfunctioneel gezin. Haar vader leed aan een extreme vorm van smetvrees en leidde daar bizarre riten uit af. Haar jeugd werd gekenmerkt door emotionele verwaarlozing, psychisch en fysiek geweld. Buren en leerkrachten gaven het signaal dat het ernstig mis liep in dit gezin. Hulpverlening werd opgestart en weer afgesloten, de mishandeling ging gewoon door. Toen Elke zestien was, kwam de zaak voor het eerst voor de jeugdrechter, maar deze stuurde haar terug naar huis. Daar werd ze zo zwaar mishandeld dat ze in het ziekenhuis belandde. Haar verhaal haalde de kranten en het dossier werd heropend. De vaststellingen waren zo schokkend dat het Openbaar Ministerie zware straffen eiste voor vader en moeder. Uiteindelijk kwam er inderdaad een veroordeling, maar de straffen waren zo licht dat de vader en moeder nooit van hun vrijheid beroofd werden. Dit verhaal heeft geen literaire of wetenschappelijke waarde. Maar door haar getuigenis geeft Elke wel een belangrijk signaal. We falen als maatschappij, en we moeten alerter zijn in de bescherming van kinderen. Vanaf ca. 16 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.