Bloed krijg je er nooit meer uit : roman
Philip Snijder
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Mouria, 2011 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6300 |
15/02/2012
Vanuit Amsterdam met de trein naar Palermo reizen, om daar al kamperend de vakantie door te brengen. Ogenschijnlijk is dit niets ongewoons, maar toch schudde dit het gezapige leventje van een jong koppel grondig door elkaar, zo blijkt uit het relaas van het hoofdpersonage in Retour Palermo. Dertig jaar na datum bezoekt hij dezelfde reisbestemming, die, net zoals hij zelf, erg veranderd is.
Als jongvolwassene leidde hij samen met zijn toenmalige vriendin een kleinburgerlijk leven, dat bol stond van vaste handelingen en rituelen. Het oogde als het leven van een bejaard koppel dat doorheen de jaren is vastgeroest in het dagelijkse ritme. Dit stond in fel contrast met hun reiskeuze: onvoorbereid met het openbaar vervoer naar Sicilië, een land dat hun helemaal vreemd was, met een taal die ze niet begrepen. Reeds op de overvolle nachttrein werden ze geconfronteerd met hun behoefte aan duidelijkheid en hun hang naar vastheid. Ze lieten zich noodgedwongen op sleeptouw nemen door andere passagiers, die zich graag over hen ontfermden. Hun onbeholpenheid opende deuren op het vlak van contacten leggen, maar vormde eveneens een persoonlijke barrière. Het aftasten van hun grenzen, hun preutsheid, de confrontatie met de eigen waarden, normen en gewoonten loopt als een rode draad doorheen de reis.
In Palermo maakte het koppel kennis met een charismatische studentenleider en zijn vriendin. Het hoofdpersonage en zijn vriendin bejubelden eveneens de studentenleider, zij het elk vanuit een eigen motief. De studentenleider en zijn vriendin nodigden hen uit om samen met hen Palermo achter de schermen te leren kennen en kennis te maken met hun vrienden. Een groep vissers deed datzelfde op een geheel eigen, onbehouwen wijze. De mannelijke hoofdpersoon beschrijft hoe de kennismaking met een geheel andere levenswijze en de contacten met de Sicilianen, en in het bijzonder de bewoners van Palermo, verliep. Hij staat stil bij zijn kijk op de relatie en band met zijn vriendin en hoe deze onder invloed van de veelvuldige reizen naar Palermo gestaag evolueerde. Als lezer voel je als het ware de onderhuids sudderende spanningen, de emotionele en lichamelijke aantrekkingskracht, die tegelijkertijd ook afstoting inhoudt, het al dan niet openlijk en ongegeneerd ‘meten’ van de anderen. Gaandeweg word je meegezogen in het verhaal en kom je te weten wat de motieven van het koppel zijn, om jaar na jaar dezelfde reisbestemming te kiezen en wat de man op latere leeftijd drijft om nog eens naar Palermo te trekken.
Het hoofdpersonage beschrijft nauwkeurig, zonder oeverloos veel details en onnodige ballast toe te voegen, het toenmalige avontuur en hoe dit maakt wie hij nu is. Van de studentenleiders rest, naast de herinneringen in zijn hoofd, slechts een standbeeld, dat hij graag wil bezoeken. De zoektocht naar het beeld maakt heel wat gedachten en emoties bij hem los. Het leidt tot een persoonlijke reflectie over zijn voorbije en huidige leven, dat onlosmakelijk met elkaar is verbonden, het dubbele van de plaats die de studentenleider in zijn leven innam, de dubbelheden in zijn persoonlijkheid. Er komen steeds meer persoonlijke beschouwingen aan de oppervlakte en dit zet de man figuurlijk in zijn blootje, wat eveneens een toepasselijke slotverwijzing vormt naar het lichamelijke in dit boek van Philip Snijder. [Els Tanghe]
Dr. E.A. van Kemenade
Het verhaal begint al meteen controversieel: 'Wang tegen wang, de mijne tegen die van de non, zeker al een kwartier'. Mooi zijn de contrasten in dit boek. Het contrast tussen Nederland en Italië, tussen Nederlanders en Italianen, tussen mannen en vrouwen, tussen jong en oud, tussen warm en koud. De auteur (1956) weet waarover hij praat, kent beide culturen en maakte ook in zijn debuutroman 'Zondagsgeld' al indruk. Dit tweede boek grijpt je aan en brengt de Nederlandse en de Italiaanse, met name de Siciliaanse cultuur voelbaar dichtbij. In die zin is het bijna een streekroman, of liever een tweestreken roman. Herkenbaar is ook de hippietijd, waarin het verhaal zich afspeelt. Het verhaal is vlot geschreven en leest makkelijk. Het is spannend en werkt naar een onvermijdelijke, dramatische ontknoping toe, die toch ook een positief einde kent. 'Als ik bij de draaideur ben gekomen, dringen de tonen zo diep door in mijn lichaam dat het lijkt of de laatste rest pijn erdoor verdreven wordt.' Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.