I'm your man : het leven van Leonard Cohen
Sylvie Simmons
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Nijgh en Van Ditmar, 2011 |
VERDIEPING 3 : FEESTPALEIS : OVER MUZIEK-FILM : 785.8 GAINSBOURG |
15/01/2012
Er is iets vreemds aan de hand met de muzikale erfenis van Serge Gainsbourg. Tijdens zijn leven verguisd of op zijn zachtst gezegd genegeerd, zelfs in zijn thuisland Frankrijk, lijkt zijn ster sinds zijn vroegtijdig overlijden in 1991 alleen maar te stijgen. Dat is des te opmerkelijker omdat Gainsbourg ondanks zijn rijkelijk geïllustreerde en door hemzelf gepropageerde fascinatie voor lichaamssappen, -gassen en -excrementen wel degelijk een rasmuzikant was en een van Frankrijks allergrootste en allerproductiefste componisten en tekstschrijvers wiens kwaliteitscontrole het maar heel zelden liet afweten, en dus is die postume aanbidding absoluut terecht. Jaren na zijn dood worden we dan ook overspoeld door nieuwe compilaties, onuitgegeven songs en biografieën, waaronder Serge Gainsbourg van Sylvie Simmons.
Alhoewel, nieuw? Simmons publiceerde deze biografie eerder al in het Engelse taalgebied onder de titel A Fistful of Gitanes, naar aanleiding van de tiende verjaardag van Gainsbourgs overlijden. Dit boek is dus niets anders dan een wel zeer laattijdige, overigens in heel kreupel en knullig Nederlands vertaalde versie voor de lage landen. Bijkomend probleem is dat Gainsbourg in de Angelsaksische landen rond de eeuwwisseling nog echt te boek stond als een one hit wonder met het schandaalsucces ‘Je t’aime ... moi non plus’, terwijl hij in Nederland en Vlaanderen toen al op een voetstuk stond. Dat betekent dat Simmons in deze biografie voornamelijk focust op de droge feiten uit Gainsbourgs leven, omdat die in Engeland begin deze eeuw nog helemaal onbekend waren. Daar is overigens niets mis mee. De auteur geeft een zorgvuldig gedocumenteerd relaas van Gainsbourgs carrière, waarin hij evolueert van mislukt jazzpianist naar een wereldmuzikant avant la lettre tot decadent popicoon, die achtereenvolgens experimenteert met psychedelische pop, fifties rock-’n-roll, reggae, funk en hiphop. Andere rode draad in het boek zijn Gainsbourgs amoureuze escapades met onder andere Brigitte Bardot en vooral Jane Birkin, die ook na hun breuk zijn toeverlaat en vertrouwenspersoon zal blijven.
Het levert een verhaal op dat het predicaat ‘degelijk’ verdient, maar ook niets meer. Jammer dat een zo flamboyant figuur als Gainsbourg stof is voor zo een saai verhaal. Het boek lijkt meer op een uitgerokken achtergrondverhaal voor het muziekmagazine Mojo, waarvoor Simmons regelmatig bijdragen schrijft. Het is dan ook dubbel jammer dat een gedegen muziekjournaliste als Simmons er nauwelijks in slaagt om de lezer inzicht te geven in de grensverleggende opnames die Gainsbourg meer dan dertig jaar lang maakte. De auteur toont overigens een vreemd gebrek aan empathie met haar hoofdpersonage. De focus ligt daarvoor dikwijls te veel op Gainsbourgs alter ego Gainsbarre: capricieus, hedonistisch, misogyn. De auteur heeft te veel aandacht voor scabreuze verhalen, de roddelbladen waardig, zonder psychologisch inzicht of duiding. En gewoon te oppervlakkig. Een veelgelaagd artiest als Gainsbourg die de (Franse) popmuziek een nieuw gezicht gaf, verdient beter. [Wouter Bulckaert]
Ria Warmerdam
Twintig jaar geleden overleed de Franse zanger, liedjesschrijver, acteur, romancier en provocateur Serge Gainsbourg op 62-jarige leeftijd, na een mateloos leven. Deze compacte biografie is een mooi portret van de kettingrokende, slempende en vrouwenverslindende artiest vanuit een niet-Frans perspectief. Dat hij niet wereldberoemd werd, heeft ongetwijfeld met de taalbarrière en zijn moeilijk te plaatsen oeuvre te maken. Gainsbourg had maar een grote internationale hit (Je t' aime, moi non plus), maar zijn doortimmerde chansons met intelligente, ironische of speelse teksten werden veel en graag door anderen gezongen. De Engelse auteur schetst heel mooi de tegenstellingen in zijn karakter. Verlegen maar een grote behoefte aan aandacht, constant dronken maar zeer productief. Later in zijn carrière was hij voornamelijk een enfant terrible. Hij beledigde Whitney Houston, zong een lied over incest met zijn dochter en veroorzaakte ophef met een reggae-versie van de Marseillaise. Maar Frankrijk bleef van hem houden en dit vaardig geschreven levensverhaal zou best eens postuum zijn publiek kunnen vergroten.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.