Ook wij waren winnaars : 150 sportgedichten uit Nederland en Vlaanderen
Pascal Delheye
2 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Poëziecentrum, 2008 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VERH |
Magazijn |
Poëziecentrum, 1988 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : * 876 VERH |
00/00/0000
Veel lezers kennen Willie Verhegghe als een verdienstelijke minor poet, iemand die blijk geeft van een grote voorliefde voor het wielrennen en voor maatschappelijk engagement. Zijn schrijverschap staat dan ook in het teken van toegankelijkheid en poëzie die een breed publiek kan aanspreken, zonder dat die toegevingen echter een minderwaardige poëzie zouden impliceren. Integendeel, de dichter tracht steevast een krachtige lyrische zegging te realiseren. De meest prangende uitdrukking van dat streven is ongetwijfeld de bundel Miguel, of Het groot verdriet, waarvan zopas een vierde, alweer bijgewerkte druk verscheen. De bundel verscheen oorspronkelijk in 1988, zeven jaar na het overlijden van de tienjarige zoon van de dichter aan leukemie; een eerste versie werd reeds in 1983 bekroond. Het toont hoe het lijden dat hier wordt beschreven existentieel is, vele jaren (ondertussen reeds decennialang) wordt meegedragen. De tragiek wordt echter in de oorspronkelijke bundel bijzonder sterk verdicht door de keuze voor een hechte, afgemeten vorm (van drie kwatrijnen) en een haast ontnuchterende zegging. De intensiteit slaat zo nergens om in pathetiek, de vorm controleert als het ware de niet te stuiten emoties. Daarbij beschrijft de gedichtenreeks ook deels de chronologie van de ziekte en het afscheid, het overlijden en het herdenken. Bij ongeveer elke heruitgave heeft de dichter in de daaropvolgende jaren datzelfde verhaal opnieuw dichterlijk verteld, zij het uiteraard vanuit een enigszins anders gekleurde ervaring. De vorm wordt in feite beduidend losser, soms op het prozaïsche af, maar in de recentste gedichten kiest de dichter dan weer voor een bewust literaire vorm. Thematisch blijft het verdriet de boventoon voeren, maar ook hier ontstaat meer ruimte voor afstand; de jongste verzen geven dan weer een indringende identificatie te zien van de vader met zijn (ondertussen volwassen) zoon en omgekeerd. Geraffineerde poëzie is dit niet, maar deze bundel bevat wel aangrijpende gedichten over een thema dat niemand onverschillig laat. In die zin is dit waardevolle poëzie voor een breed publiek. [Dirk De Geest]
Redactie Vlabin-VBC
Dit is een vierde, opnieuw bijgewerkte druk van een bundel uit 1988, waarin de Vlaamse dichter Willie Verhegghe het overlijden van zijn tienjarige zoon aan leukemie herdenkt. Dat 'groot verdriet' werd in de oorspronkelijke bundel sterk verdicht door de hechte, afgemeten vorm (met gedichten van telkens drie kwatrijnen) en een haast ontnuchterende zegging, waardoor de intensiteit nergens omsloeg in pathetiek. De gedichten beschrijven de ziekte, het afscheid, het overlijden en het herdenken. Bij ongeveer elke heruitgave vertelde Verhegghe datzelfde verhaal opnieuw vanuit een wat anders gekleurde ervaring. De vorm werd daarbij beduidend losser, soms op het prozaïsche af, maar in de recente gedichten kiest de dichter weer voor een meer literaire vorm. Thematisch blijft het verdriet de boventoon voeren, maar toch is er ruimte voor afstand. De jongste verzen laten een indringende identificatie zien van de vader met zijn (ondertussen volwassen) zoon en omgekeerd. Geraffineerde poëzie is dit niet, maar deze bundel bevat wel aangrijpende gedichten over een thema dat niemand onverschillig laat.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.