Cash cash
Marcel Vanthilt
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff/Manteau, 2009 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 621 |
00/00/0000
Sommige mensen zijn hun hele leven lang bezig met het tegemoetkomen aan de (vermeende) verwachtingen van hun ouders, tot ver voorbij hun dood. Dat blijkt ook te gelden voor Marcel Vanthilt, die in Edgard het levensverhaal van zijn vader tracht te reconstrueren. Zijn vaders secretaris zei hem: "Marcel, als ik jou op televisie zie, dan zie ik Edgard. [...] En geloof me, wat jij allemaal doet en gedaan hebt, Edgard zou het goed gevonden hebben. Dat weet ik honderd procent zeker!". Het compliment sneed Marcel Vanthilt "door [zijn] ziel". En na 340 pagina's eindigt hij zijn boek met de zin "Ik hoop dat je er blij mee bent, pa".
Marcel Vanthilt was zelf maar 16 jaar toen zijn vader, na een korte en hevige ziekte, plots stierf. In de proloog schrijft Vanthilt: "ik had mezelf 'n meer moderne pa gewenst, een waar ik minder ontzag voor had. Minder schrik ook". Deze dominante vaderfiguur valt weg op het ogenblik dat de zoon zich moeizaam van hem tracht los te maken, waardoor hij als een ideaal door zijn hoofd blijft spoken. Het kan een hele strijd zijn om vandaar je eigen identiteit te ontwikkelen. Vanthilt blijft dan ook worstelen met zijn vaderfiguur: "wie wás jij eigenlijk?" [...] Was je niet meer dan de zoveelste burgerman? Wel, beste pa, daar heb ik het moeilijk mee. Je verdient beter". Tegelijk herkent hij zichzelf ook in de vader die in zijn gedachten ronddoolt: "Ik weet wel dat niemand op jouw verhaal zit te wachten, maar ik begrijp je probleem. Ik heb het namelijk zelf ook. [...] Ook ik ben maar een eigenaardige voetnoot: 'n beetje muzikant, 'n beetje schrijver, 'n beetje komiek, 'n beetje dit, 'n beetje dat, 'n beetje van alles wat". Marcel Vanthilt wil dat mensen die zijn familienaam intypen in het internet zoekprograma Google, ook bij zijn vader terechtkomen en niet enkel bij hem. Een boek moet die droom mogelijk maken.
Vanthilt tracht het leven van zijn vader te reconstrueren van bij zijn geboorte op 1 december 1909 tot aan zijn dood op 12 mei 1973. Een moeilijke opdracht, want Edgards "gehele familie is weg, verdwenen van de aardbodem." Gelukkig leeft Vanthilts moeder nog. Zij heeft nl. heel wat verhalen te vertellen over Edgar. Daarnaast had ook Vanthilt het geluk dat zijn vader columns schreef en in het parlement en de gemeenteraad zat ("daar bewaart men tenminste nog iets"). De columns en die politieke loopbaan starten echter pas een eind nà de Tweede Wereldoorlog. Voor de tijd van baby tot veertiger ? toch geen onaanzienlijke periode in iemands leven ? valt de reconstructie dus veel moeilijker te maken. Toch is net die episode de boeiendste om over lezen. Dat heeft vooral met de context te maken ? er trekken twee wereldoorlogen in voorbij ? en niet zozeer met de biografie van Edgard Vanthilt. Marcel Vanthilt schetst in een heel soepele en puntige stijl de condition locale tijdens de wereldoorlogen. Ook over de start van Edgards politieke carrière weet Vanthilt boeiend te vertellen, maar in dat deel is de context ? de lokale politiek van Leopoldsburg en de strijd tussen Edgard en de lokale burgervader ? heel wat minder boeiend.
"Niemand zit op jouw verhaal te wachten", zo schrijft Marcel Vanthilt ergens. Hoewel dat een vergissing zou kunnen zijn, lijkt het me toch dat dít verhaal niet zou zijn gepubliceerd, mocht de auteur geen tv-figuur zijn geweest. Vanthilt is er immers onvoldoende in geslaagd om in de huid van zijn vader te kruipen, er een man van vlees en bloed van te maken. Edgar is nl. aaneengeregen met feitjes en weetjes die ergens gepubliceerd of genoteerd werden. Die werden aangelengd met verbeelding wanneer lokale gebeurtenissen worden gerelateerd aan een onbekend persoonlijk leven. De figuur van Edgard Vanthilt blijft bij dat alles te veel de "onaantastbare vader" die alleen maar halve en hele heldendaden heeft verricht.
Opvallend is ten slotte het stijlverschil tussen proloog, middendeel en epiloog. In proloog en epiloog is de taal nl. snel en flitsend, waar het eigenlijke levensverhaal veel soberder en onopvallender is. Hier behandelt Vanthilt het onderwerp met fluwelen handschoenen, en wordt het boek meer een hagiografie dan een biografie. [Johan Van der Auweraert]
J. van Bree
De Vlaamse televisiemaker Marcel Vanthilt (1957), in Nederland onder meer bekend als presentator van Tien voor Taal, is in het verleden van zijn vader gedoken. Edgard Vanthilt (1909-1973) was onder meer administrateur en beroepsmilitair voordat hij in Belgisch Limburg de socialistische beweging vorm gaf. Hij werd ook kamerlid en senator. Een opvallend, maar ook weer niet zo'n heel bijzonder leven dat in de vergetelheid geraakt zou zijn als zoon Marcel er niet over geschreven zou hebben. En hoe! In feite is het een geschiedenis van Vlaanderen in de twintigste eeuw aan de hand van een redelijk gewone man, wiens leven in een breder tijdskader wordt geplaatst. 'Het verhaal van mijn vader', zoals de ondertitel luidt, is mede daardoor een Vlaamse 'Eeuw van mijn vader' geworden. Meer nog: het is speelser en spitser dan het boek van Geert Mak, pretentielozer ook en daarom beter. Een frisse Vlaamse geschiedschrijving, soepel verteld met typerende Vlaamse uitdrukkingen, compleet met zwart-witfoto's uit het familiearchief. Jammer is wel dat een literatuurlijst en een bronnenoverzicht ontbreken.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.