Het goede leven : ethiek voor mensen van morgen
Fernando Savater
Fernando Savater (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Bijleveld, 2008 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 157.2 SAVA |
31/12/2008
Populariserende filosofische lectuur gaat vandaag als zoete broodjes over de toonbank: samen met yoga, mindfulness en boomknuffeltherapie maakt het deel uit van de voel-je-goedcarrousel die vandaag instant zin geeft aan je leven, iedere dag weer. De westerse gelukzoeker neemt zijn diepgang graag light en zonder veel weerhaakjes. En hij wordt door Fernando Savater op zijn wenken bediend. Na boekjes over o.m. Het goede leven (Bijleveld, 1996), Goed samen leven (o jee)(Bijleveld, 1998), De waarde van opvoeden (help) (Bijleveld, 1998) en De tien geboden (Bijleveld, 2006) snijdt de Spaanse veelschrijver in dit werkje de zeven hoofdzonden aan. Het eindresultaat is volkomen oprecht in die zin dat het geeft wat je ervan kunt verwachten: een reeks guitige opstelletjes over normen en waarden, zonden en deugden, waarin de auteur zijn multiculturele vlag zwaait en fijn rond iedereens tenen manoeuvreert. Na een inleiding volgt voor iedere zonde een hoofdstuk, met tot slot een uitleiding. Iedere zonde wordt ingeleid door een fictief gesprek tussen de auteur en de duivel, die de auteur van de voordelen van de ondeugd probeert te overtuigen. Savater houdt echter dapper voet bij stuk en maakt ons daarna een opstel lang duidelijk waarom het goed is de desbetreffende zonde als zonde te blijven beschouwen. Sommige van zijn observaties stemmen tot nadenken. Savater zegt intelligente dingen over de hoogmoed, maar zijn mentale exercities over de wellust zijn ronduit flets. De auteur doet hard zijn best om niemand voor het hoofd te stoten, behalve religieuze extremisten en terroristen, maar die vindt sowieso niemand sympathiek, dus dat maakt niet uit. Hij scoort zijn politiek correcte punten door over 9/11 te lamenteren en naar religieus fanatisme het vermanende vingertje op te steken. Vervolgens wordt hij nog politiek correcter door in zowat ieder hoofdstuk, of toch minstens om de vijf pagina's, zijn goede vrienden de rabbijn of de imam te citeren, die hem duidelijk over talloze kopjes stimulerende espresso's beklijvende levenswijsheden in de schoot werpen. Savater is een multiculturalist en dat zullen we geweten hebben. Als uitsmijter creëert Savater dan op een halve bladzijde tijd een nieuwe, achtste hoofdzonde: wetenschap zonder ethiek. Etienne Vermeersch en Herman De Dijn, eat my dust.
We kunnen niet ontkennen dat Savater nu en dan een indringende gedachte laat opvlammen. Maar hij is zo druk in de weer met het paaien van de lezer dat iedere poging tot diepgang meteen weer vervliegt. Zo worden we bv. getrakteerd op het grensverleggende inzicht "dat seks tegenwoordig wel een heel eigen leven lijkt te leiden in de westerse wereld". Dat zou verteerbaar zijn indien het werd ingekleed met een gedegen uiteenzetting over de wellust anno nu. Niet dus. Over dit hele boekje hangt een sfeer van liberaal moralisme, de voorspelbare ruimdenkendheid van Nieuw Links, politiek correct tot in de leestekens en met een bevreemdend air van conservatisme. Ondertussen worden hete hangijzers gemeden als de pest en wordt de lezer nergens ten gronde uitgedaagd om zichzelf in vraag te stellen. Dit boekje mag dan al pretenderen een filosofisch "pleidooi voor de mens als maat der dingen" te zijn dat de lezer "onomwonden" wil uitdagen om "na te denken over de ethiek van de 21ste eeuw", zoals de flaptekst het project zo puik samenvat, maar voor deze lezer blijft alleen het geïrriteerde ongeduld over van 'weer zo'n boek' dat de moraal hapklaar van de persen laat rollen in hoofdstukjes die precies de juiste lengte hebben om een treinrit van Brussel naar Gent met net iets meer substantie dan de 'Flair' te vullen. Het is allemaal niet slecht hoor, daar niet van, maar het is ook niet goed. Dit soort boekje is inmiddels zo volkomen overbodig geworden dat er meer dan 13 van in een dozijn gaan. [Christophe Van Eecke]
Wim Fiévez
Dit boek gaat over de zeven klassieke hoofdzonden. Savater heeft het geschreven als tegenhanger van en aanvulling op zijn eerder verschenen boek over 'De tien geboden' (2006)*. De hoofdzonden hielpen als morele begrippen in de middeleeuwen de samenleving te beschaven, tegenwoordig zijn ze een individueel antwoord op de vraag hoe de extremen van de begeerte kunnen worden vermeden. In die hoedangheid is de rol van de hoofdzonden nog lang niet uitgespeeld. Zonden kunnen ons in de 21ste eeuw helpen om op gepaste manier om te gaan met de angst voor de dood, met de verleidingen van het consumptisme, met de angstaanjagende technologische vooruitgang of met de groeiende kloof tussen arm en rijk. Het boek is niet geschreven als een strenge moraalfilosofische verhandeling; de aanwezigheid van veel anekdotisch materiaal geeft de morele boodschap de luchtigheid die velen zo in het werk van Savater waarderen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.